Jak to u mnie często bywa, książka sama mi się w ręce wpakowała. Nie narzekałam, bo od czasu do czasu trzeba wyrwać się z literatury wymagającej i nieco odświeżyć czymś lekkim, łatwym i nie wymagającym nadmiernego skupienia. A po pierwszym tomie przygód Garsteczki i Chemika wiedziałam, że ten właśnie styl pisania uprawia nasz autor.
Tym razem jednak Andriej Lewicki przeszedł samego siebie i pojechaaaał, z przytupem i chrzęstem. I niestety ze szkodą dla fabuły. Czytaj dalej »
Dorwałam się wreszcie do kolejnego tomu przygód kotołaka. I co? Kiedy myślę o tej książce nieodmiennie przychodzi mi na myśl reklama pewnej wędliny i użyty tam zwrot “cienkietto”. Spodziewałam się, że postać uwolniona z okowów klątwy krwi, mrocznego dziedzictwa, wrogów czyhających na każde potknięcie rozwinie się, wydorośleje, a bajka zmieni się w piękną baśń. Czytaj dalej »
Zarzekałam się, że nie sięgnę po trzeci tom trylogii Długa ziemia. Ale los jest tak złośliwy, że mi tę książkę wsadził do garści. Cóż było robić, chciał nie chciał wzięłam się za czytanie. i po raz kolejny mam trudność ze zrecenzowaniem tej opowieści, choć moim zdaniem trzecia część jest i tak lepsza od drugiej ( co nie jest specjalnie trudne) a miejscami także lepsza do pierwszej części trylogii.
Do czytania drugiego tomu trylogii Długa ziemia zabierałam się jak przysłowiowy pies do jeża. Nie da się ukryć, że pierwszy tom mocno mi nie podszedł i szczerze zasmucił, bo lubię twórczość Pratchetta, i poważam autora jako człowieka. Niestety drugi tom okazał się jeszcze gorszy niż pierwszy,do tego stopnia, że aż znowu nie chciało mi się go zrecenzować. Wreszcie, po przeczytaniu trzeciego tomu doszłam do wniosku, że jednak trzeba, choćby z kronikarskiego obowiązku coś tam o tomie drugim naskrobać. No to skrobie.. Czytaj dalej »
Terry Pratchett współtworzył książkę w tematyce science fiction? Woohoo!
Taka była moja pierwsza reakcja kiedy podsunięto mi tą książkę pod nos. Może powinienem był się połapać już wtedy, zwrócić uwagę na szczegóły: zrezygnowaną minę podsuwającej, tendencję do spoilerowania… Ale nie zwróciłem, bardziej przejęty tym że na okładce jest napisane “Terry Pratchett”.
No dobra, to nie jest zła książka. Ale nie jest też dobra.
W pierwszym tomie było źle – akcji nie było wcale, bohaterowie głównie gadali, a świat był trochę na bakier z logiką, jednak pod koniec pojawiło się światełko w tunelu, które mogło zwiastować ciekawe zderzenie kultur, trochę wyjaśnień i jakąś akcje. Niestety w drugim tomie szybko okazało się, że to światełko to jednak był pociąg…
Lunapolis – przedziwne miasto-państwo obłąkane w dążeniu do doskonałości. Tu nawet morderstwo powinno nieść ze sobą artystyczny przekaz. Miasto żyjące w gorączkowym majaku oczekiwania na kolejną apokalipsę w skali mikro czyli SKOK. Nikt nie wie czym jest skok (czytelnik też nie, bo przynajmniej do końca pierwszego tomu nie zostało to objaśnione), ale wszyscy znają jego przerażające skutki. To znikanie najbliższych, przenoszonych do … no właśnie do czego? Niedoskonałych, porzuconych wersji Lunapolis? Swoistej odmiany piekielnych kręgów z “Nieboskiej komedii?” Alternatywnej rzeczywistości? Świata zgnilizny? Czytaj dalej »