(1 / 5)
Agata postanawia dopomóc swoim zszarganym nerwom, rzuca pracę redaktorki i zatrudnia się w osiedlowym przedszkolu. Jak się można spodziewać, w przedszkolu poza zbuntowanymi przedszkolakami można natknąć się na coś niezwykłego. Tym razem są to demony. I w sumie nie wiadomo co jest gorsze – czy oficjalni wychowankowie przybytku, czy ci tajni. Czytaj dalej »
(3,5 / 5)
Sława wraca do Starego Deszczyna w poczuciu porażki i zamiast cieszyć się na spotkanie z ukochaną babcią raczej wolałaby się przed nią ukryć. Na dodatek mieszkańcy miasteczka zachowują się co najmniej dziwnie, a spotkanie znajomych z dzieciństwa, czyli Kristal i Bambiego, pozwala znaleźć część odpowiedzi, ale też mnoży kolejne pytania. A pytania dotyczące takich kwestii jak: czemu po mieście biegają krwiożercze kiwi i czemu chodnik mówi, raczej nie należą do najprostszych. Czytaj dalej »
(3,5 / 5)
Tytuł… cóż, jest jaki jest. O dziwo nie wydała tego Agora, tylko Pruszyński. Ale i tak, podobnie jak recenzowane przez Varana Pastwisko, książka może odstraszać, nawet tych siedzących na krawędzi. I trzeba przyznać, że tytuł jest właśnie jednym z głównych problemów tej książki. Czytaj dalej »
(2 / 5)
Pierwszy tom mnie nie zachwycił, może miałam trochę za wysokie oczekiwania, może zbyt wiele pień pochwalnych w internecie uśpiło moją czujność. Ale tom drugi już czekał na półce.
Po upadku Mahy i jego Mistyków Imperium zaczyna chwiać się w posadach. Podbici sąsiedzi podnoszą głowy i raz za razem wybuchają rebelie. Imperium już nie opływa w dobrobyt, nie wygrywa wszystkich potyczek. Mistycy nie istnieją, władza cesarza słabnie i dawne rody tracą na znaczeniu. Kraj boryka się z zagrożeniami – zarówno fizycznymi, jak i nadprzyrodzonymi. Dziesięć lat po wydarzeniach z pierwszego tomu Arwa, młodsza siostra Mehr, wychodzi za mąż i szybko męża traci. Czytaj dalej »
(3,8 / 5) Alfred Hitchcock podobno miał powiedzieć: „Dobry film powinien zaczynać się od trzęsienia ziemi, po którym napięcie ma nieprzerwanie rosnąć”. W Abyss Autor robi dokładnie na odwrót. Zaczyna od sceny jak z najlepszego horroru albo najgorszego snu, by potem niespodziewanie wylać na czytelnika przysłowiowy kubeł zimnej wody. Spodziewamy się mroku, grozy, a nagle jesteśmy w świecie mojej młodości, w klimatach niczym z powieści Adama Bahdaja. Stop! Nie uciekajcie. Czytaj dalej »
(2 / 5)
Autorzy ruszają do Buriacji i Mongolii w poszukiwaniu szamanów. Ale nie tych klasycznych, których można znaleźć na stepie, ale „nowoczesnych” – miejskich. Czytaj dalej »
(4,5 / 5)
Kekkon, wyspa jadeitu, który jest jego krwią, bogactwem i zgubą. Wojownicy zielonych kości od wieków potrafili wykorzystywać jadeit, żeby kontrolować magiczne zdolności. Zdolności, które kiedyś obroniły wyspę przed cudzoziemcami. Jednak teraz klany wojowników walczą o panowanie nad wyspą. Panowanie tym ważniejsze, że lek wynaleziony przez cudzoziemców może umożliwić każdemu korzystanie z jadeitu, który kiedyś był zarezerwowany dla wybranych. Czytaj dalej »