(1 / 5) Dawno temu pewien artysta wyśpiewywał ironiczne ” śpiewać każdy może, trochę lepiej lub trochę gorzej, ale nie o to chodzi jak co komu wychodzi”… Po lekturze “wspulnikow” mam ochotę zaśpiewać “pisać każdy może….”. Bo tym razem dzieło jakie przyszło mi czytać, jest zaiste wybitne. Może to jeszcze nie nagroda Blasku, ale naprawdę niebezpiecznie blisko. W zasadzie tuż, tuż.
Ale wiecie co mnie najbardziej zszokowało? Otóż fakt, że ta pozycja niskich lotów i polotu, mord na logice, dobrym smaku i bezguście literackie zebrało całkiem niezłe recenzje na lubimy czytać. O gustach się ponoć nie dyskutuje, ale dać temu “dzieuu” 10 punktów?! Serio?!!! Czytaj dalej »
(4 / 5) Wyjazdy sprzyjają sięganiu po klasykę wszelkiego rodzaju. I trudno się dziwić – lepiej zabrać na wyjazd sprawdzonego autora niż zżymać się nad książką która dobrą ma tylko okładkę i recenzję wydawniczą… Tak więc na feryjny wyjazd zaprosiłam Agatę Christie i jej niezawodnego bohatera Herkulesa Poirot. Duet znany, lubiany i niezawodny. 
(1,5 / 5)Rzadko mi się zdarza, żebym nie doczytał do końca książki, którą tu recenzuję. Jednak „Lupus (Niels Oxen #4)” jest takim wyjątkiem. Przyznaję się – nie strzymałem tego dzieła, mało że do końca, to chyba nawet nie do połowy… 
(3 / 5) Nie ma to jak pisać o nie istniejącym kraju…. w razie trudności fabularnych albo problemów z logiką i prawdopodobieństwem zawsze można się poratować specyfiką miejscowej kultury albo systemu prawnego. Trzeba Wam bowiem wiedzieć, że Doggerland to fikcyjne wyspiarskie państewko na Morzu Północnym czy też może na Atlantyku, zagubione gdzieś między Skandynawią a Wielką Brytanią. Pozornie – ostoja tradycyjnych wartości, konserwatyzm, wspólnota, trudne warunki klimatyczne jednoczą….. i takie tam gadki. A naprawdę – spetryfikowana struktura społeczna, generalny brak perspektyw, wzajemne animozje miedzy trzema wyspami archipelagu – a poza tym jak wszędzie: picie, ćpanie, czasem seks, i tylko przedstawicieli miejscowego rynku muzycznego nie da się słuchać… 
