(2,5 / 5)
Celina ma szczerze dość wspominania w jej obecności przez wszystkich bliższych i dalszych znajomych Jana Zbendy. Nie zna człowieka, poznać nie chce, a wszyscy jej wmawiają, że byłaby z nich idealna para. Co prawda istnieje drobna przeszkoda w postaci narzeczonej rozreklamowanego Jana, ale kiedy narzeczona ginie…
Czytaj dalej »
(3 / 5) Ta książka jest już dość wiekowa – napisana w roku 2005, w Polsce wydana w 2017. Autor w tym czasie był jeszcze wysokiego szczebla funkcjonariuszem norweskiej policji kryminalnej, a „kryminały” pisał obok swojej pracy. Dopiero później, gdy przeszedł na emeryturę, zajął się w pełni pisaniem. Piszę o tym, bo ma to swoje konsekwencje dla książki – z jednej strony Autor opisuje świat i sprawy, które zna – z drugiej jednak nie może napisać wszystkiego, zwłaszcza o metodach śledczych, taktyce wykrywania powiązań czy wreszcie o kwestiach techniki kryminalistycznej. Czytaj dalej »
(2,5 / 5)
Ala ma kota. Kot ma Alę i wygórowane ambicje godne imienia, czyli Lorda. Postanawia więc wziąć sprawy w swoje łapy i dzięki odpowiedniej kombinacji mruczenia i demolki wysyła swoją opiekunkę – rysowniczkę – na bardzo specyficzny konkurs artystyczny. Czytaj dalej »
(0,5 / 5)
Mieszanka space opery, kryminału, thrillera psychologicznego, powieści drogi i erotyki. W sumie – dlaczego by nie? Powieść była nominowana do Grand Prix Festiwalu Kryminalna Warszawa, co sugeruje, że wątki kryminalne odgrywają istotną rolę w fabule. Całość brzmiała dość dziwnie, ale w sumie zachęcająco.
Jak to zwykle bywa nominacje i lista gatunków to jedno, a książka to całkiem co innego. Ale zacznijmy od początku. Czytaj dalej »
(3 / 5)
Przyznaję, że przez całą książkę miałam jeden dylemat – nie wiedziałam czy popukać się w czoło, czy zachwycić szaleństwem autorki, która postanowiła odtworzyć we współczesnych realiach sceny z kryminału retro. I w sumie dalej nie wiem… Czytaj dalej »
(2,5 / 5)
Bardzo nie lubię, kiedy wydawnictwo spoileruje spore fragmenty, albo i zakończenie książki, na okładce. Ale jeszcze bardziej nie lubię, kiedy oszukują na gatunkach, bo z paroma jestem mocno niekompatybilna i choćby nie wiem jak autor się starał i jakie cuda językowe produkował będę się przy czytaniu nudzić. I Martwy sezon to jest niestety ten drugi przypadek. Czytaj dalej »
[ usr 4] Karolina Morawiecka, wielka detektyw Wielmożańska, wzór cnót wszelakich, a w szczególności pani domu przednia i kucharka znakomita, tempa nie zwalnia. Nie ma zresztą jak, skoro dziwnym trafem obrodziło zbrodniami w okolicy nad wyraz. Ledwo się sprawa zabójstwa na zamku wyjaśniła, jeszcze nie opadł był kurz po poprzednim zamieszaniu, a tu Panie dzieju weselisko się szykuje… I tak, dobrze się domyślacie – trup na nim padnie. A jakże. Czytaj dalej »