Od jakiegoś czasu interesuję się dwoma zagadnieniami: historią kuchni i stosunków społecznych, takich na podstawowym rodzinno-wioskowym poziomie. Przyznaję uczciwie, że nie na tyle, żeby sięgnąć po sążniste opracowania historyczne, ale książki popularnonaukowe prędzej czy później wpadają w moje ręce. Czytaj dalej »
Jesteśmy przyzwyczajeni do jednego obrazu naszej historii. Tego który wtłoczyła nam do głowy szkoła. Jak bardzo trudno wyzwolić się z tego patrzenia przekonałam się dopiero, kiedy przyszło mi się zmierzyć z historią Piastów przedstawioną przez Sławomira Leśniewskiego. I nawet jeśli później po analizie „rewelacji” wychodzą na jaw różne kwiatki i badylki w rodzaju cytowania nieistniejących źródeł, mieszania postaci itd. – po lekturze Drapieżnego rodu musimy się zastanowić nad tym czy znana nam historia jest prawdziwa, czy to tylko kolejna wersja eksportowa, stworzona ku pokrzepieniu serc i na polityczne zamówienie. Czytaj dalej »
Święta Hilda jest ponoć tak ważna dla Anglików, jak święty Wojciech dla nas. Można o niej powiedzieć, używając jednego z wielce popularnych określeń, że jest częścią mitu założycielskiego Anglii. I jest jedną z tych kobiet które „przeszmuglowały się ” do historii dlatego, że ich czyny uwiecznił kościół. Święta Hilda z Whitby jest wspaniała, piedestałowa i nieskazitelna. Nie może być inaczej skoro to … święta. Nicola Griffith zadała sobie jednak pytanie – czy święta zawsze była taka święta? I co ją do świętości doprowadziło – wiara, czy głębokie polityczne wyrachowanie. Czytaj dalej »
Prawo rzymskie, to zmora studentów, zakuwających łacińskie zwroty i uczących się jak też używać tych pozornie prostych i logicznych, a naprawdę dość przewrotnych reguł. Opowieść o Cyceronie, znakomitym mówcy, ale również przebiegłym polityku, doskonałym strategu i świetnym prawniku zabiera nas w czasy w których powstała nie jedna z reguł wykorzystywanych w prawie do dziś Czytaj dalej »
Pierwsze kilkanaście zdań nie nastroiło mnie zbyt przyjaźnie do tej książki. Po prostu nie lubię takich bombastycznych, wysilonych opisów „okoliczności przyrody” w których jest i „krwawa pożoga” zachodzącego słońca i „niedosięgłe sklepienie” i „szkarłatny poblask w oczekiwaniu na martwotę nocy”. Odstawiłam picie, żeby nie parsknąć na bądź co bądź pożyczoną książkę i zmówiłam szybki paciorek do wszystkich świętych w nadziei, że jest tam jakiś dedykowany patron od cierpliwości i reszta świętego towarzystwa przekaże mu info o pilnej potrzebie wsparcia. Na całe szczęście dalej było znacznie lepiej, a im mniej się autor na Orzeszkową stylizował tym lepiej mu pisanie szło, choć dalej trafiały się kwiatki w rodzaju „rozrywkowego widowiska”. Czytaj dalej »
Córki Wawelu były jedną z bardziej wyczekiwanych i poszukiwanych pozycji. Dość powiedzieć, że musiałam się zapisać na listę oczekujących, bo pierwszy nakład rozszedł się jak świeże bułeczki. Tym bardziej cieszyłam się na lekturę. Po przeczytaniu książki mam jednak nieco mieszane uczucia. Czytaj dalej »
Napaliłam się na tę książkę jak stonoga na wiciokrzew. Dante, tajemnice, sekrety, kody… Wszystko co tygrysy lubią dostawać, a w dodatku wydane przez moje ulubione wydawnictwo Astra. Czytaj dalej »