(3,5 / 5) I tym razem to już na pewno jest koniec. Wszystkie wątki rozwiązane, autorka starannie pozamiatała, nie pozostawiając czytelnikom złudzeń. Jednym słowem kurtyna. Hm… Na pewno? Trudno jest pożegnać się z ulubionymi bohaterami, trudno porzucić świat który się wykreowało.
Sprawdziłam w księgarni i cóż się okazuje? Jest jeszcze tom 3,5 oraz tom 4,5. Acha. Zanim jednak sięgnę po kolejne “dostawki” pora rozliczyć się z piątym tomem Teatru węży. Czytaj dalej »
(2,5 / 5)
Czasem mam ochotę na typowe fantasy. Takie zalatujące Tolkienem – jakiś elf, jakiś tajemniczy mag, jakaś drużyna wędrująca z pierść… no dobra, nie przesadzajmy.
Nie ma tego złego to dokładnie takie typowe, sztampowe fantasy. Czytaj dalej »
(0,5 / 5) Czy zdarzyło się Wam czytać książkę w której zupełnie nie mogliście się połapać o co chodzi? W której pogubiliście się tak kompletnie i do końca, że wreszcie zaczęło Was to śmieszyć? Jeśli nie – to polecam Niegodziwych Świętych. Książkę, w której pogubiła się jej własna twórczyni. Czytaj dalej »
Erotyka w Fantasy jest obecna od zawsze. Czasem w tle, czasem wprost, czasem w wersji soft, czasem hard, czasem wysmakowana, czasem dosadna, a czasem jak z fanfików pisanych przez młodzież. Czasem przyprawia o dreszczyk i szybsze bicie serca, czasem o napad homeryckiego śmiechu. Pierwszy raz jednak spotkałam się ze zbiorem opowiadań erotycznych wystylizowanych na fantasy. Dwanaście opowiadań stworzonych przez autorki i autorów. Dwanaście opowiadań w których w miłosne uniesienia wpadają ludzie, zmiennokształtni, wilkołaki i obowiązkowo demony. Jest też jeden robot. Jak to zwykle w antologiach bywa, w tej też są opowiadania doskonałe, dobre, takie sobie i całkiem przeciętne. Dlatego postanowiłam ocenić każde opowiadanie osobno. Podsumowując jednak muszę stwierdzić, że książka mnie ostatecznie zmęczyła. Czytaj dalej »
(1 / 5)
Pierwszy tom Opowieści o Shikanoko nie zrobił na mnie dobrego wrażenia, delikatnie mówiąc.
Mimo, że składowe powinny wywołać mój dziki zachwyt – historia Japonii, japońska mitologia, samurajskie miecze i spora doza intryg – jako całość wywoływały głównie ziewanie i irytację. A brak opisów, dialogów i postaci mających jakikolwiek charakter sprawiał, że książka przypominała raczej konspekt niż gotową powieść. Trzeba przyznać, że jeśli autorka rozbudowałaby ten konspekt efekt zajmowałby trzy razy tyle, ale mogłaby wyjść z tego świetna, wielotomowa saga. Niestety, nic z tego. Czytaj dalej »
(4 / 5) Myślałam, że trzeci tom trylogii Teatr Cieni to już koniec historii Krzyczącego w Ciemności, ciemnego maga i jego przyjaciół oraz mniej lub bardziej chętnych sprzymierzeńców. A tu proszę, pojawił się kolejny tom. I kolejne światy w które przyjdzie się zanurzyć Brune’owi. Przyznaję, podchodziłam do tej książki jak pies do jeża, obawiając się, że oto wzorem niektórych innych pisarzy dostaniemy historię ciągniętą za uszy, tylko chyba po to, żeby wierszówka była. Miło się rozczarowałam. Agnieszka Hałas nie obniżyła lotów. Czytaj dalej »
(2,5 / 5) Od czasu do czasu bogowie dalekiego Nipponu obdarzają człowieka nieśmiertelnością. Ale czasem nieśmiertelnym może uczynić pocałunek prawdziwej miłości. A może to co przytrafiło się Duchowi też było wolą bogów i to oni zainterweniowali, choć ludziom zdawało się inaczej? Tego nie dowiemy się do samego końca. Zresztą, czy ta wiedza zmieniłaby coś w odbiorze tej opowieści? Nic a nic. I tak mamy scenariusz typu “zabili go i ucik bo miał….. drucik” Czytaj dalej »