I znowu trafiła mi się książka o której nie pisze się łatwo, choć całkiem szybko się ją czyta. W pewnym sensie to znak rozpoznawczy autora. Książki Orsona S. Carda potrafią bowiem narobić niezłego zamętu w głowie i sprawić, że przed napisaniem o nich czegokolwiek trzeba trochę pochodzić i trochę je w sobie przetrawić, bo niby w pierwszej chwili są do niczego, a jak się zastanowimy ukazują drugie denko, lub na odwrót czyta się szybko, ale po odłożeniu zastanawia  o co tak naprawdę chodziło i na wszystkie bogi – po kiego traciłam na to czas?!
Zaginione wrota to według wydawcy  “pierwszy tom  nowej serii młodzieżowej autora”.  Taki Harry Potter na odwrót. Harry jest magiczny  – jego otoczenie nie. Danny jest niemagiczny –  jego otoczenie tak. W obu przypadkach otoczenie jest wredne. W pierwszym przypadku wyżywa się na chłopaku, bo Harry jest magiczny, w drugim wyżywa się na Dannym bo  Danny jest niemagiczny.  Takie wrażenie można mieć przez pierwsze powiedzmy 50 stron.  Potem ta “książka dla młodzieży” w moim odczuciu staje się taką samą “książką dla młodzieży” jak Gra Endera. Czyli robi się gęsto, nieprzyjemnie, a świat pokazuje swoje prawdziwe, wybitnie wredne oblicze. Książka skonstruowana jest na zasadzie równoległości  – naprzemiennie  opowiadana  historia toczy się w dwóch różnych światach i choć początkowo wydaje się nie mieć wspólnego mianownika, to jednak szybko orientujemy się, że w obu przypadkach obserwujemy magów wrót.  Jeśli do tego dodamy magiczno – niemagiczne zamieszanie “tu i teraz” to wrażenie chaosu i pomieszania z poplątaniem przynajmniej w niektórych fragmentach murowane. Sama akcja jest dość wartka, poza  momentami kiedy bohaterowie zaczynają dywagować nad tym czym są wrota. Wtedy do magii zostają doklejone filozofia i fizyka.  Jak dla mnie była to mieszanka nie do przełknięcia i przyznaję bez bicia niektóre z tych “uczonych” wywodów czytałam jednym okiem.  Jeśli przyjrzymy się postaci głównego bohatera, bez trudu dostrzeżemy jego podobieństwo do Endera. Danny to  dziecko, a właściwie nastolatek, wplątany w świat dorosłych, którzy cynicznie nim manipulują i wykorzystują do własnych  brudnych celów. Podobnie jak Ender, również Danny  został powołany do życia w nadziei na osiągnięcie bardzo konkretnego “wyniku hodowlanego”. W przypadku Endera oczekiwano  genialnego i charyzmatycznego  przywódcy zdolnego pokonać królowe kopców. W przypadku Dannego – silnego maga wrót.  Jednak w przeciwieństwie do Endera, Dannego trudno polubić, czy chociażby szanować.
Tym co zdecydowanie nie podobalo mi się w książce było zbytnie uproszczenie postaci i zatykanie magią niedoróbek w fabule, że o takich drobiazgach jak brak logiki czy dość wysilone “uwspółcześnianie” napisanego dość dawno temu skryptu nie wspomnę. W efekcie miałam wrażenie że dostałam Endera przerobionego na Harrego Pottera ze zdecydowanie zbyt dużą domieszką prymitywnych zagrywek i niewyszukanego słownictwa.