W czasach kiedy nie było internetu a plotki rozchodziły się tradycyjnie – z ust do ust, niewiele osób wiedziało cokolwiek o życiu prywatnym prezydenta lub, tym bardziej, o jego żonie (poza tym, że była). Teraz starczy, że włączymy TV i możemy dowiedzieć się więcej niż byśmy mieli na to ochotę i to nie tylko o życiu naszego prezydenta, ale dowolnego innego.
Kamil Janicki postanowił załatać dziurę w wiedzy na temat Pierwszych dam Dwudziestolecia Międzywojennego i opisuje trzy prezydentowe: Marię Wojciechowską, Michalinę Mościcką oraz Marię Mościcką i trochę mimochodem, również ich mężów.
Autor skupia się na trzech kobietach zaczynając od chwili gdy jeszcze nie znały przyszłych prezydentów a kończąc na teraźniejszości. Opisuje działanie w opozycji, emigracje, problemy, które wtedy miały żony polityków, prezydenturę i dziwny problem – nikt w sumie nie wiedział czym się Pierwsza dama powinna zajmować. Poznajemy losy trzech prekursorek, które próbowały funkcjonować na stanowisku wbrew nieznajomości protokołu, złośliwym plotkom, przeciwnikom i złośliwościom losu, próbując jednocześnie zachować przynajmniej pozory normalnego życia.
W przeciwieństwie do Ducret (Kobiety Dyktatorów) Janicki nie sili się na kronikarski ton, opisuje wydarzenia, przytacza wywiady i wspomnienia, ale sam również zadaje pytania i komentuje. Widać, że czuje do opisywanych kobiet sporo sympatii – mimo ich niedoskonałości i politycznych wpadek, dzięki czemu książkę bardzo dobrze się czyta.
Polecam, historia wciąga i przypomina, że na naszym podwórku też mieliśmy sporo barwnych postaci, o których warto pisać.