Grubaśna książka zawierająca dwa pierwsze tomy przygód złodziejskiego duetu  dość długo czekała w stosie  „książek do przeczytania” na swoją kolej. Jakoś tak się składało, że zawsze było coś pilniejszego, ciekawszego do przeczytania niż  ona. Wreszcie jednak nadeszła jej kolej. I powiem Wam – żałuję, że nie sięgnęłam po nią wcześniej.   W zalewie chłamu, książek pisanych niemalże na kolanie, z których część sprawia wrażenie, jakby napisały je nastolatki notorycznie opuszczające lekcje języka ojczystego, książek przy czytaniu których logika błaga o zmiłowanie, albo rozpaczliwie ucieka na szafę – książka Michaela Sullivana jawi się jako ewenement. Po pierwsze jest doskonale skonstruowana, co przy jej obszerności nie jest wcale takie łatwe do osiągnięcia. Świat który w nim zaprezentował autor , podobnie jak wierzenia – jest spójny i nie sprawia nam żadnego problemu uwierzenie w jego istnienie. Nawet odległości są dobrze podane. Po drugie postacie są bardzo dobrze napisane. Czytelnik identyfikuje się z nimi bez większego problemu. Zwłaszcza Hadrian jest łatwy do zaakceptowania i „wchłonięcia”.  Po trzecie – autor ma dość specyficzne poczucie humoru, które doskonale uzupełnia obie postacie. Wreszcie,  z  upodobaniem łamie schematy, dzięki czemu nie możemy powiedzieć, że oto wpadła nam w ręce kolejna książka wzorowana na Tolkienie. To prawda, że czasami pobrzmiewa w niej dalekie echo tolkienowskich opowieści, ale naprawdę jest ono bardzo słabe i trzeba mieć mocno wyczulone uszy, by je wychwycić.

W świecie stworzonym przez Sullivana elfów w zasadzie nie ma. Wycofały się na odległy brzeg. Ale bynajmniej nie jest to jak u Tolkiena efekt przemyślnej, poważnej decyzji tylko skutek przegranej z ludźmi wojny. Elfy są gdzieś za horyzontem i dyszą pragnieniem zemsty. Wśród ludzi żyją natomiast mieszańcy ludzi i elfów. Żyją, to w zasadzie eufemizm. Wegetują, znienawidzeni i prześladowani przez wszystkich,  rzucani na pożarcie gnomom i generalnie eksterminowani na wszystkie możliwe sposoby. Krasnoludy są, choć my poznajemy tylko jednego. To rzeczywiście mistrz młota – ale daleko mu do tolkienowskich szlachetnych pierwowzorów. Krasnolud Sullivana ma nikczemny wzrost i nikczemną duszę. Ludzie w opisywanym świecie to też nie ideały, oj nie. Niewiele jednostek ma czyste serce i czyste intencje. I niestety, tak jak w rzeczywistości – tak i w książce, za te czyste intencje najczęściej dostaje się dotkliwe manto. W takim właśnie świecie przyszło żyć duetowi dwóch sławnych „łotrów na zlecenie” Hadrianowi i Royce’owi. Są znani. Są najlepsi. I mają przez to nie lada kłopoty. Zostają wmieszani w dworską intrygę, oskarżeni o morderstwo króla i tylko niespodziewana interwencja księżniczki Aristy ratuje im życie. Ratuje życie, ale jednocześnie pakuje w środek kolejnej awantury, bowiem Arista stawia dość dziwny warunek – w zamian za uwolnienie nasz duet ma porwać następcę tronu i brata Aristy w jednej osobie. Proszę państwa, zapnijcie pasy, jazda się właśnie zaczyna….  Razem z Hadrianem i jego towarzyszem będziemy musieli poradzić sobie w gąszczu sprzecznych informacji, gdzie prawda wygląda jak fałsz, fałsz jak prawda, a sprzymierzeniec bardzo często okazuje się wrogiem.  Szybkie tempo akcji,  pojedynki, pościgi, intrygi, trochę magii (ale bez przesady), kilka tajemnic… i wreszcie mamy naprawdę dobrą książkę do przeczytania.

Polecam, ba wręcz namawiam do czytania.