(3,5 / 5) I tym razem to już na pewno jest koniec. Wszystkie wątki rozwiązane, autorka starannie pozamiatała, nie pozostawiając czytelnikom złudzeń. Jednym słowem kurtyna. Hm… Na pewno? Trudno jest pożegnać się z ulubionymi bohaterami, trudno porzucić świat który się wykreowało.
Sprawdziłam w księgarni i cóż się okazuje? Jest jeszcze tom 3,5 oraz tom 4,5. Acha. Zanim jednak sięgnę po kolejne “dostawki” pora rozliczyć się z piątym tomem Teatru węży. Czytaj dalej »
(0,5 / 5) Czy zdarzyło się Wam czytać książkę w której zupełnie nie mogliście się połapać o co chodzi? W której pogubiliście się tak kompletnie i do końca, że wreszcie zaczęło Was to śmieszyć? Jeśli nie – to polecam Niegodziwych Świętych. Książkę, w której pogubiła się jej własna twórczyni. Czytaj dalej »
(4 / 5) Myślałam, że trzeci tom trylogii Teatr Cieni to już koniec historii Krzyczącego w Ciemności, ciemnego maga i jego przyjaciół oraz mniej lub bardziej chętnych sprzymierzeńców. A tu proszę, pojawił się kolejny tom. I kolejne światy w które przyjdzie się zanurzyć Brune’owi. Przyznaję, podchodziłam do tej książki jak pies do jeża, obawiając się, że oto wzorem niektórych innych pisarzy dostaniemy historię ciągniętą za uszy, tylko chyba po to, żeby wierszówka była. Miło się rozczarowałam. Agnieszka Hałas nie obniżyła lotów. Czytaj dalej »
(2 / 5) Polska fantasy ma się całkiem nieźle. Wystarczy wspomnieć Wegnera, Hałas, Kubasiewicz, Piekarę… Coraz więcej też udanych debiutów. Z tym większym zainteresowaniem i nadzieją na dobrą lekturę sięgnęłam więc po pierwszy tom Kronik Dwuświata, zatytułowany Mrok we krwi. Przeczytałam i mam bardzo mieszane uczucia. Może nie jest to aż taka porażka, jak przedstawiają ją niektóre recenzje na Lubimy czytać, do nagrody Blasku też jej jeszcze daleko, ale..
W pewnym Universum dwóch królestw dorasta dwoje młodych ludzi. Ona – o wielkiej mocy, trenowana na szamankę. On, trenowany na zawodowego zabójcę, o cechach wiedźmina. Oboje wstępują w dorosłość i zaczynają odkrywać, że to co uważali za pewnik wcale takim pewnikiem nie jest. Zaczyna się ich wędrówka do dorosłości – do świata w którym tak, wcale nie oznacza tak, obietnice i przysięgi są łamane jak patyki, a ludzie, nawet Ci najbardziej obdarzeni są tylko narzędziami bogów. Czytaj dalej »
(1 / 5)
Czasem trafiam na książki, które wywołują we mnie nagłą chęć tworzenia rankingów na stronie. Jak się można domyślać rzeczone lektury plasowałyby się na górnych pozycjach tych rankingów. Gołąb i wąż, to właśnie książka tego typu. I od razu trafiłaby na dwie listy. Pierwszą byłaby: „bzdury wywołane brakiem researchu”, drugą: „idiotyczne sceny seksu”. Czytaj dalej »
(1 / 5) Ktoś kiedyś powiedział, że literatura fantastyczna wyszła spod strzech i trafiła do szkoły. Po lekturze Papierowego maga doszłam do wniosku, że trafiła już do klas 1-3, bo na takim mniej więcej poziomie jest twórczość autorki. I nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie to, jak bardzo, wręcz przerażająco płaskim i niedorobionym konceptem jest ta książka. A dzieci, zwłaszcza dzieci zasługują na naprawdę dobrą literaturę, która nie spaczy ich gustów. Czytaj dalej »
(5 / 5)Z autorką spotkałam się przy okazji lektury książki Czas żniw. Choć nie wspominam mimo wszystko tego spotkania źle, jednak miałam wtedy przeczucie, że autorkę stać na więcej, że jeszcze w jej prozie czegoś brakuje. Kiedy więc sięgałam po Zakon drzewa pomarańczy, miałam nadzieję, że tym razem autorka rozwinie skrzydła i da nam wreszcie świat i bohaterów, którzy będą w stanie uwieść i zachwycić czytelnika. Czytaj dalej »