(0,2 / 5) Ra-tun-ku!!! To jedno słowo w zasadzie wystarczyłoby jako recenzja straszliwego dzieła jakim uraczyła nas autorka. Rzadko zdarza mi się czytać książki tak spaprane, żeby przy najlepszych chęciach nie dało się znaleźć w nich jakiś pozytywów. Przez dłuższą chwilę zastanawiałam się nawet czy aby ta „rozkoszna” lektura nie zasługuje na Złotą Malinę, ale w końcu zdecydowałam się dać 0,2 punktu. Za co? Za jednorożca, albo może konia, albo coś pośrodku, bo autorka z upodobaniem miesza ślady uniemożliwiając zrozumienie natury gadającego wierzchowca głównej bohaterki.
