(4 / 5)Trafiły mi się w te święta książki wyjątkowe. Książki które czyta się z zachwytem, odstawia na półkę z lekkim szumem w głowie i zaczyna zadawać sobie pytania jakich bez tych książek pewnie by się nie zadało. Szmaragdowa Tablica należy właśnie do tej kategorii książek. I po raz kolejny stwierdzam, że najtrudniej recenzuje się właśnie te dobre książki. Przy kiepskich jest znacznie prościej! Wystarczy dać ujście przyrodzonej złośliwości i fru… Przy książkach tak złożonych i dobrych jak Szmaragdowa tablica, będących jednocześnie powieścią obyczajową, historyczną i po części sensacyjną trzeba się dobrze skupić by nie zasypać czytelnika samymi ochami, achami i emocjami, ale rzeczywiście wskazać co sprawiło, że uznaje się daną książkę za dobrą. Czytaj dalej »
Year: 2014
Jarosław Grzędowicz – Pan lodowego ogrodu. Tom 3 i 4
Kategorie: Fantasy, Science fiction
Vuko nadal szuka zaginionych naukowców, jednak teraz jest już uzbrojony nie tylko miecz zwiadowców, ale również w wiedzę. Ma też drużynę, na której może polegać i dość nietypowy środek transportu, którym udaje się do Lodowego Ogrodu. Czytaj dalej »
Peter James – Tropy umarłego
Kategorie: Kryminał
Jakoś ostatnio tak się składa, że pchają mi się w ręce same kryminały, albo książki sensacyjne. Jedne są takie sobie, inne są dobre, albo bardzo dobre. Chociaż nie zgodzę się z twierdzeniem, że kryminał to “najłatwiejszy” do uprawiania typ literatury. Dobry kryminał musi wszak zawierać dobrze skonstruowaną intrygę – inaczej czytelnik szybko rozwiąże zagadkę i będzie co najmniej niezadowolony. Dobry kryminał powinien mieć też wyrazistego bohatera. Co prawda zasady pisania kryminałów (stworzone w 1928 roku przez S. S. van Dine’a) słynne 20 przykazań autora powieści detektywistycznej, twierdzą, że to bohater negatywny musi być wyrazisty, ale ja osobiście uważam, że policjant, detektyw, poszukiwacz prawdy, słowem „ten dobry” też powinien być postacią wyrazistą. Czytaj dalej »
Scott Lynch – Kłamstwa Locke’a Lamory
Kategorie: Fantasy, Przygodowa
Dorwałam wreszcie pierwszy tom Opowieści o Niecnych Dżentelmenach. Naczytałam się na sieci tyle ochów i achów na ich temat, że aż wydawało mi się to podejrzane. Ale przeczytałam i muszę stwierdzić, że zdecydowana większość pochwał jest uzasadniona. Co mi się najbardziej podobało? Język. Nie da się ukryć, że książka napisana jest tak – jak powinny być napisane moim zdaniem wszystkie książki . Jest barwny, plastyczny, bogaty, wręcz znakomity. I jest doskonale przetłumaczony. Pławiłam się w nim jak żaba w ciepłej kałuży po czterdziestu dniach suszy. Mniam. Czytaj dalej »
Marcin Wroński – Pogrom w przyszły wtorek
Kategorie: Kryminał, Sensacja
Znajomy podrzucił mi „Pogrom” z interesującą rekomendacją : „przeczytałem w jedną noc”. I wiecie co? Wcale mu się nie dziwię, bo ja zrobiłam dokładnie to samo, choć to niełatwa lektura i nieraz w jej trakcie gorzko się w ustach robiło. Czytało się książkę trudno i zrecenzować ją też nie jest mi łatwo. Czytaj dalej »
Orson Scott Card – Pamięć Ziemi
Kategorie: Postapokalisa, Science fiction
I znowu mamy motyw postapokaliptyczny z obcą planetą w tle. Po przeczytaniu „Pamięci..” aż popatrzyłam sobie na datę wydania, bo miałam nieprzeparte wrażenie, że gdzieś już coś podobnego czytałam. Tak bardzo niektóre rozwiązania „zalatywały” mi nieszczęsnym gniotem, czyli Rafą Armagedonu Webera. Teoretycznie obie książki różnią się zasadniczo od siebie. W jednej zagłada przychodzi z kosmosu, w drugiej sprawcami apokalipsy są sami ludzie. W „Rafie..” modyfikacji na kolonistach dokonują ludzie którym się przewróciło w głowach, w „Pamięci” modyfikacji, jak się domyślamy dokonują sami koloniści. Ale w obu pojawia się motyw cybernetycznego anioła stróża. W obu książkach autorzy tak naprawdę zadają nam to samo pytanie: czy ludzie rzeczywiście mają w sobie zakodowany pęd do autodestrukcji i jedynym sposobem na jego zatrzymanie jest daleko idąca ingerencja, w ten czy w inny sposób blokująca rozwój ludzkości –a zwłaszcza rozwój nauki? Czytaj dalej »
Domagała Agnieszka i Michał – Syberia z okna misjonarza
Kategorie: Biografie - Dokument, Podróżnicza
O takich ludziach jak autorzy tej książki mówi się niekiedy „Boży szaleńcy”, choć ja osobiście wolę określenie „ludzie wiary”. Dokonują rzeczy od których nam zwykłym zasiedziałym śmiertelnikom włosy stają dęba na głowie, a Bóg w ich życiu jest obecny równie mocno i namacalnie jak przysłowiowy sąsiad zza ściany. Rzecz jasna, ktoś może się skrzywić, „nie lubię indoktrynacji”, ale „Syberia….” Moim zdaniem indoktrynacją nie jest. Jest po prostu zaproszeniem do odwiedzenia świata, którego nie znamy – świata Chakasów, maluteńkiego, mocno zrusyfikowanego narodu zamieszkującego Syberię a także odwiedzenia świata ludzi głęboko wierzących, wiarą apostolską, misyjną która pozwala im góry przenosić i doświadczać cudów. Czytaj dalej »