Izabela Kastylijska na równi z Elżbietą I uznawana jest za jedną z najwybitniejszych kobiecych postaci historycznych Europy. Razem ze swoim mężem Ferdynandem Aragońskim zjednoczyła większość ziem dzisiejszej Hiszpanii. Historia pamięta jej  również wysłanie w podróż Krzysztofa Kolumba i zapoczątkowanie w ten sposób wieku odkryć geograficznych. Historia zapamięta jej również… uległość wobec jednej z najczarniejszych postaci tamtego okresu  Tomása de Torquemady i powołanie hiszpańskiej inkwizycji.W swojej najnowszej książce C. W. Gortner stara się przybliżyć nam postacie obojga Królów Katolickich Izabeli i Ferdynanda, choć tytułową bohaterką jest Izabela i to jej losy  śledzimy w pierwszym rzędzie. Autor stara się nam przybliżyć czasy i działania tej nietuzinkowej niewiasty, która nie tylko zdołała wyplątać się z sieci skomplikowanych, grożących jej śmiercią intryg dworskich, ale również doprowadziła do rzeczy w jej czasach niebywałej – czyli wyszła za mąż za tego, za kogo chciała wyjść i nie dała się podporządkować mężowi. Bo choć opowieści i historia przedstawiają małżeństwo Ferdynanda i Izabeli jako wyjątkowo zgodne, jednak to co wydarzyło się później – już po jej śmierci ( a co C.W. Gortner przedstawił w innej swojej książce “Ostatnia królowa” ) niedwuznacznie dowodzi, że Ferdynand nie czuł się dobrze w roli współwładcy. W tle historii Izabeli możemy obserwować skomplikowaną sytuację społeczną w XV-wiecznej  Hiszpanii, targanej przez skandale obyczajowe, w które zamieszani są ojciec i przyrodni brat Izabeli, rozdzieranej od wewnątrz przez ambitnych grandów, zmagającej się z agresywnymi sąsiadami (Maurowie), coraz mocniej uzależniającej się od żydowskich bankierów.  Historycy sądzą, że to właśnie chęć uniezależnienia się od dotychczasowych “sponsorów” popchnęła Izabelę do uległości wobec pomysłów Torquemady. Autor Przysięgi królowej  pośrednio polemizuje z tym poglądem, przedstawiając Izabelę jako osobę niezmiernie uczciwą, prawą, dotrzymującą przysiąg, spłacającą długi, dbającą o swój kraj i ludność.  Stara się ze wszystkich sił udowodnić, że wszelkie posunięcia Izabeli  z tejże prawości, mającej podbudowę w wielkiej wierze królowej wynikały.  Tyle o fabule.  Jeśli chodzi o konstrukcję powieści, to niezmiernie cieszę się, że nie został po raz kolejny powtórzony schemat w którym stara  i schorowana kobieta, spoglądająca na swoje minione życie rozlicza się z nim spisując swoisty pamiętnik. Przysięga Królowej kończy się w momencie największego triumfu Izabeli i rozkwitu jej panowania. Nie oglądamy jej schyłku, autor nie pokazuje jak zareagowała na  śmierć  ukochanego syna ani na odkrycia Kolumba, nie wiemy też jak reagowała na zaangażowanie Ferdynanda w wojnę w Italii.  Książka napisana  jest jak zawsze u C.W. Gortnera potoczystym językiem, doskonale odmalowuje styl epoki i postacie z historii Hiszpanii. To czego mi brakowało to jest pasji i żaru z jakim autor przedstawił w Ostatniej Królowej córkę Izabeli – Joannę Szaloną.  Być może przeszkadzał mu w tym wielki i nieskrywany szacunek dla bohaterki

Dobre