(2 / 5)
Pierwszy tom mnie nie zachwycił, może miałam trochę za wysokie oczekiwania, może zbyt wiele pień pochwalnych w internecie uśpiło moją czujność. Ale tom drugi już czekał na półce.
Po upadku Mahy i jego Mistyków Imperium zaczyna chwiać się w posadach. Podbici sąsiedzi podnoszą głowy i raz za razem wybuchają rebelie. Imperium już nie opływa w dobrobyt, nie wygrywa wszystkich potyczek. Mistycy nie istnieją, władza cesarza słabnie i dawne rody tracą na znaczeniu. Kraj boryka się z zagrożeniami – zarówno fizycznymi, jak i nadprzyrodzonymi. Dziesięć lat po wydarzeniach z pierwszego tomu Arwa, młodsza siostra Mehr, wychodzi za mąż i szybko męża traci. Czytaj dalej »
(4,5 / 5)
(3 / 5)
(3,8 / 5) Akcja trzeciego tomu rozpoczyna się w momencie, gdy Feyra znów zjawia się na dworze Wiosny. I zaczyna ryzykowną grę. Musi przekonać Tamlina, że Rhys ją zniewolił, i że w dalszym ciągu jest wierna władcy krainy wiosny. Wszystko po to, by dowiedzieć się, jakie są plany króla Hybernii oraz czy Tamlin rzeczywiście jest jego sojusznikiem. Bowiem wszystko nieuchronnie zmierza do konfrontacji, do ostatecznego epickiego starcia dobra ze złem Zaczyna się niebezpieczna gra o to jak naprawdę będzie wyglądał świat Prythianu. 
(3,5 / 5) Feyra, przeistoczona przez siedmiu książąt w fae wraca na dwór Tamlina. I szybko okazuje się, że to co miało być bajką zmieniło się w koszmar złotej klatki, a książę z bajki przeistoczył się w egoistycznego łobuza seksistę. Nie zabrzmiało dobrze? Bez obaw – tym razem klątwy drugiego tomu nie było. Autorka postarała się, aby czytelnik był co najmniej zadowolony, a momentami wręcz wbity w fotel. 
(4 / 5)