(1,5 / 5)
Mocno zastanawiałam się, czy sięgać po trzeci tom Necroveta. Drugi nie wzbudził mojego entuzjazmu, jednak był lepszy niż pierwszy, więc licząc na dalszą tendencję wzrostową i większe doświadczenie autorki, postanowiłam zaryzykować. I jak to często bywa w takich wypadkach zawiodłam się prawie na całej linii. Czytaj dalej »
(1 / 5)
Niezbyt pojętny uczeń mistrza Pankracego ucieka od wkuwania formułek i od samego mistrza kiedy tylko się da. Podczas jednej z takich ucieczek spotyka półboginię Faenirę, która opowiada mu historię księżniczki Daraeny, wnuczki królowej Ventris, i jej drużyny – żebraka-filozofa, naiwnego rycerza, drobnego złodziejaszka i córki nierządnicy. Deran nie jest co prawda zachwycony narzuconą mu rolą skryby, ale wie, że z bogami dyskutować nie należy. Nawet jeśli są bogami tylko w połowie. Czytaj dalej »
(1 / 5)
Agata postanawia dopomóc swoim zszarganym nerwom, rzuca pracę redaktorki i zatrudnia się w osiedlowym przedszkolu. Jak się można spodziewać, w przedszkolu poza zbuntowanymi przedszkolakami można natknąć się na coś niezwykłego. Tym razem są to demony. I w sumie nie wiadomo co jest gorsze – czy oficjalni wychowankowie przybytku, czy ci tajni. Czytaj dalej »
(3,5 / 5)
Sława wraca do Starego Deszczyna w poczuciu porażki i zamiast cieszyć się na spotkanie z ukochaną babcią raczej wolałaby się przed nią ukryć. Na dodatek mieszkańcy miasteczka zachowują się co najmniej dziwnie, a spotkanie znajomych z dzieciństwa, czyli Kristal i Bambiego, pozwala znaleźć część odpowiedzi, ale też mnoży kolejne pytania. A pytania dotyczące takich kwestii jak: czemu po mieście biegają krwiożercze kiwi i czemu chodnik mówi, raczej nie należą do najprostszych. Czytaj dalej »
(2 / 5)
Pierwszy tom mnie nie zachwycił, może miałam trochę za wysokie oczekiwania, może zbyt wiele pień pochwalnych w internecie uśpiło moją czujność. Ale tom drugi już czekał na półce.
Po upadku Mahy i jego Mistyków Imperium zaczyna chwiać się w posadach. Podbici sąsiedzi podnoszą głowy i raz za razem wybuchają rebelie. Imperium już nie opływa w dobrobyt, nie wygrywa wszystkich potyczek. Mistycy nie istnieją, władza cesarza słabnie i dawne rody tracą na znaczeniu. Kraj boryka się z zagrożeniami – zarówno fizycznymi, jak i nadprzyrodzonymi. Dziesięć lat po wydarzeniach z pierwszego tomu Arwa, młodsza siostra Mehr, wychodzi za mąż i szybko męża traci. Czytaj dalej »
(4,5 / 5)
Kekkon, wyspa jadeitu, który jest jego krwią, bogactwem i zgubą. Wojownicy zielonych kości od wieków potrafili wykorzystywać jadeit, żeby kontrolować magiczne zdolności. Zdolności, które kiedyś obroniły wyspę przed cudzoziemcami. Jednak teraz klany wojowników walczą o panowanie nad wyspą. Panowanie tym ważniejsze, że lek wynaleziony przez cudzoziemców może umożliwić każdemu korzystanie z jadeitu, który kiedyś był zarezerwowany dla wybranych. Czytaj dalej »
(3 / 5)
Mam problem z Cesarstwem. A nawet kilka. Pierwszym jest standardowy brak zrozumienia dla zachwytów połowy internetu nad tą książką. Drugim jest to, że oficjalnie nie jest to literatura dla młodzieży, choć wiek bohaterów i rozłożenie fabularnych akcentów idealnie pasowałyby do młodzieżówki, a mimo to jakimś cudem powiela wszystkie jej schematy, tropy i sztampy. A trzecim jest to, że całość można podsumować stwierdzeniem: „czytajmy szybko, zanim dotrze do nas, jak bardzo jest to bez sensu”. Czytaj dalej »