Historia kuchni to dziedzina, która kojarzy się trochę z wybieraniem grochu z popiołu; nieszczęsny historyk wygrzebuje rachunki, księgi domowe, prywatne pamiętniki i archiwa prasy, żeby wycisnąć z tego dawne menu.
Państwo Łozińscy cierpliwość muszą mieć niezłą, bo przelecieli przez epoki od Mieszka do Gierka. Na dodatek z całkiem niezłym efektem.
Wielka czerwona plama na okładce nieudolnie imitująca pieczęć zapowiadała, że oto mamy do czynienia z powieścią historyczną lepszą niż te pisane przez Philippę Gregory. W zasadzie nie było już trzeba niczego więcej, bym natychmiast sięgnęła po książkę. Cóż, wiadomo nie od dziś, ciekawość to potężna siła!
Przeczytałam i śpieszę Wam donieść, że buńczuczną zapowiedź z okładki można spokojnie wsadzić między bajki. Tak naprawdę bowiem, dostaliśmy dość przeciętną książkę z modnego (acz wykreowanego właśnie przez Philippę Gregory) nurtu „kobiety w historii Anglii”, lekko podlaną sosem z harlequina. Czytaj dalej »
Gdybym miała podsumować jednym zdaniem drugi tom Zaprzysiężonych powiedziałabym – gdzie diabeł nie może tam wikingów pośle. Orm Zabójca Niedźwiedzia i ocalała garstka załogi Fiordu Łosia trafiają do Konstantynopola. Złote Miasto nie jest jednak najlepszym miejscem do życia dla bitnych i cieszących się złą sławą wikingów. A dla niezbyt bogatych i pozbawionych statku wikingów jest wprost miejscem fatalnym. Jeśli jednak Orm myślał, że nie może już być gorzej, to zdecydowanie był w błędzie. W ulicznej bójce traci miecz wyniesiony z grobowca Attyli – miecz na którym wyrył informacje jak trafić do skarbca wodza Hunów. Czytaj dalej »
Po ostatnich nie najlepszych doświadczeniach związanych z książkami o wikingach ( Dziecko Odyna, Miecze dobrych ludzi) dość podejrzliwie zaczęłam podchodzić do książek prezentujących na okładkach ludzi w charakterystycznych hełmach i z charakterystycznymi mieczami. Ale Skarb Attyli zarekomendował mi (a nawet wetknął w garść) kolega, co do którego gustu czytelniczego nie mam najmniejszych zastrzeżeń więc… przeczytałam. I zdecydowanie nie żałuję. Czytaj dalej »
Z twórczością autorki Tajemnicy Nostradamusa zetknęłam się już wcześniej, w trakcie lektury W poszukiwaniu szmaragdowego Lwa oraz Księgi Małgorzaty ( obie książki czekają w wielkim stosie książek do zrecenzowania, a ja co jakiś czas solennie sobie obiecuję, że rzeczony stosik wreszcie opiszę i książki odstawię na półki). Obie książki czytało się bardzo przyjemnie, więc po Tajemnicę Nostradamusa sięgałam bez złych przeczuć. Czytaj dalej »
Sławomir Koper, specjalista od książek historyczno-plotkarskich, dorobił się konkurencji. Pani Watała co prawda znalazła dla siebie trochę inną niszę wydawniczą – koncentruje się głównie na seksie na różnych dworach, ale treść książek czasem się pokrywa z tym, co wydawała Bellona.
Książka wygląda kusząco – sztywna oprawa, porządny biały papier, kredowa wkładka z portretami władców i ich żon. Wydania Bellony mogą się spalić ze wstydu, ale w końcu nie należy oceniać książki po okładce.
Postanowiłam przetestować trochę książek historyczno-plotkarskich. Tym razem znów temat „łóżkowy”, ale inny autor i inne wydawnictwo. Czytaj dalej »