(3,5 / 5) Po lekturze pierwszej części Zapisków stali, miałam już nie sięgać po kolejne tomy, ale uniwersum pod postacią dobrego kolegi zadecydowało inaczej. Jeśli ktoś troszczy się o to, żebyś miała co czytać to, nawet jeśli nie jesteś specjalnie przekonany – czytasz. Przeczytałam i nie narzekam. Bo tom drugi jest od Czerwonego Lotosu zdecydowanie lepszy.
(2,5 / 5) Od czasu do czasu bogowie dalekiego Nipponu obdarzają człowieka nieśmiertelnością. Ale czasem nieśmiertelnym może uczynić pocałunek prawdziwej miłości. A może to co przytrafiło się Duchowi też było wolą bogów i to oni zainterweniowali, choć ludziom zdawało się inaczej? Tego nie dowiemy się do samego końca. Zresztą, czy ta wiedza zmieniłaby coś w odbiorze tej opowieści? Nic a nic. I tak mamy scenariusz typu „zabili go i ucik bo miał….. drucik” Czytaj dalej »
(3,5 / 5) Teoretycznie jest to powieść dla młodzieży. Teoretycznie. Bo tematy jakie porusza autorka wcale do lekkich nie należą. Bo co, jeśli okaże się, że wszystko w co wierzyliśmy, wszystko do czego się przygotowywaliśmy, wszystko wreszcie, za co się obwinialiśmy jest jednym wielkim kłamstwem? Jeśli ufaliśmy nie tym co trzeba? I wreszcie co, jeśli okaże się, że należysz właśnie do tych, których najmocniej zwalczałaś? Czytaj dalej »
(3,5 / 5) No i mamy drugi tom przygód Wilczej Jagody. Czarnoksiężnik do którego udała się w poprzednim tomie Jagoda wraca i żąda zwrotu przysługi. Trochę szybko jak na mój gust, ale kto by się tam kłócił z magicznymi stworami. Zwłaszcza, że przypieczętowana magią obietnica nie pozwala się z danego słowa wywinąć grożąc unicestwieniem wiarołomcy. Zatem gdy na progu jej domu staje skrwawiony i słaniający się na nogach czarnoksiężnik, Jagoda nie ma innego wyjścia jak tylko zaprosić go do środka. Czytaj dalej »
(0,5 / 5)
Zaciekawił mnie opis, który mógł zapowiadać ciekawą historię. I równie ciekawy świat. Albo przynajmniej jedną z tych rzeczy. Co prawda, biorąc poprawkę na to, że to debiut nie spodziewałam się fajerwerków. Ale też nie spodziewałam się, że odechce mi się czytać po pierwszym zdaniu. Czytaj dalej »
(5 / 5) Każda wieś ma swoją „babkę”, wiedzącą. Taką, co to dostrzeże to co przed oczyma innych zakryte, która urok zamówi, złe odczyni, paskudne duchy do piekła pogna. Opiekunkę i mistrzynię wiedzy tajemnej w ziołach zaklętej. Byle jaka wioska przycupnięta gdzieś na skraju Lubelszczyzny też ma taką wioskową szamankę. Starą Słaboniową. Dzieci poszły w świat, Słabon na cmentarz a ona została. I choć stara to oczy ma bystre a i wie niejedno. Czytaj dalej »
(3 / 5) Jeśli przeczytałeś/ łaś drogi Gościu tego bloga choć jedną książke Danielle Jensen, to tak naprawdę przeczytałeś je wszystkie. Taka dosyć smętna refleksja naszła mnie po przeczytaniu pierwszego tomu serii Mroczne wybrzeża. Znowu jak w Porwanej pieśniarce mamy zlepek motywów i schematów – tym razem przekopiowanych z historii Starożytnego Rzymu wymieszanego z przygodami Sindbada Żeglarza . To może byłabym w stanie przełknąć, bo autorka zgrabnie nimi operuje, gdyby nie postać głównej bohaterki. Czytaj dalej »