Wreszcie skończyłam Sekretną Księgę Dantego. Powiem od razu – uff jak dobrze.  Ta powieść to niemal podręcznikowy przykład, jak  łatwo można „zarżnąć” ciekawy pomysł . To również doskonały przykład na to, że głęboka wiedza autora o temacie książki potrafi tejże książce zaszkodzić. A zapowiadało się naprawdę dobrze.  Powieść rozpoczyna scena  ostatniej bitwy templariuszy w oblężonej przez muzułmanów Akce.  Wraz z jednym z bohaterów jesteśmy świadkami  odesłania templariusza z pola walki.  Ów brat ma coś komuś przekazać, coś  zabezpieczyć, jednym słowem ma wykonać tajną misję. Templariusze wiadomo, temat chwytliwy, mitów dookoła nich namnożyło się więcej niż przysłowiowych  wszy na kożuchu,  więc choć do Dantego nijak mi jakoś nie pasowali, wzięłam się za czytanie z chęcią. Może autor wymyślił jakąś  nową teorię z zakonem w tle? Oj wymyślił. Aż mnie głowa rozbolała.
W tej recenzji mam zamiar spojlerować na całego, więc uprzedzam, kto chce się sam zmierzyć z tematem, niech dalej nie czyta. Czytaj dalej »