Wampir: hrabia owinięty w długi płaszcz; Palownik trzęsący Transylwanią; amerykański plantator, francuski szlachcic. Ewentualnie sparklący, bogaty nastolatek. A co jeśli wampir jest ślusarzem, który musi wyrobić normę, (nie)żyje w PRLu i musi jakoś zarobić na czynsz? I na dodatek na głowę zwala mu się świeżo przemieniona nastolatka marząca o kurtce z Pewexu i Limahlu? Gorzej chyba już być nie może… no chyba, że UB spróbuje kogoś nasłać. Czytaj dalej »
Jamie Carpenter jest prześladowany w szkole, często się przeprowadza a rodzina ma problemy, bo jego ojciec został uznany za zdrajcę. Jednak prawdziwe kłopoty zaczynają się kiedy spotyka w parku tajemniczą dziewczynę, jego matka znika a Jamie trafia pod opiekę tytułowego departamentu. Czytaj dalej »
Książkę znalazłam podczas porządków na półkach. I po przeczytaniu opisu na okładce od razu miałam ochotę oddać ją do biblioteki, ale że trochę głupio bym się czuła oddając nieprzeczytaną książkę, to bohatersko postanowiłam się przebić.
Tworzenie fabuły osadzonej w jakichkolwiek realiach historycznych jest rzeczą wyjątkowo skomplikowaną: tu autora w poczucie estetyki cisną zupełnie nietwarzowe mundury, tam – nieodpowiednie stopnie wojskowe, wreszcie zaś fakt, że pewnych osób na pewnych stanowiskach w pewnych latach zwyczajnie nie było.
Sądziłem, że taki problem można rozwiązać na trzy sposoby. Po pierwsze – zacisnąć zęby i się dostosować, ostatecznie przebudować fabułę tak, by unikała niewygodnych elementów. Po drugie – osadzić akcję w jakimś hybrydowym książkowym Nigdziebądź, gdzie jesteśmy panami sytuacji. Najwyraźniej jest jeszcze opcja trzecia – napisać książkę osadzoną w “realiach” historycznych, pozmieniać sobie co się nie spodobało, a na końcu książki bez zażenowania rąbnąć kilkustronicowy załącznik wyjaśniający różnice między Rosją historyczną a Rosją made by Przechrzta.
I w imię czego to wszystko?
Monografia o wampirach. Kolejna. Tym razem kończąca historię wampirów na, mającym grono fanek, nastoletnim Edwardzie. Co ciekawe, napisana w Hiszpanii. Czytaj dalej »
Równie cieniutka jak Królowa cieni, książka Pocałunek śmierci jest i zarazem nie jest kontynuacją poprzedniej opowieści Marcusa Sedgwicka. Jest, ponieważ spotkamy w niej tych samych bohaterów, (przynajmniej niektórych), ten sam niedbały, wręcz nieuważny styl pisania i bardzo podobny schemat fabularny. Nie jest, ponieważ na dobrą sprawę nie wyjaśnia historii tajemniczej królowej cieni. Czytaj dalej »
Tak książka z trudem poddaje się jakiejkolwiek ocenie. Na powieść jest za krótka. Na opowiadanie za długa. Moim zdaniem Królowa cieni plasuje się gdzieś pomiędzy rozbudowanym szkicem powieści, a etiudą literacką. Z jednej strony ciekawi, intryguje i niepokoi z drugiej pozostawia niedosyt i pytania bez odpowiedzi. No i jak tu ją zrecenzować?! Czytaj dalej »