Literatura skandynawska to… literatura skandynawska. Koniec kropka. Obojętne, czy jest to krwisty kryminał, obyczajówka, thriller czy powieść psychologiczna. Zawsze znajdziemy w niej charakterystyczne elementy, które sprawią, że bez zerkania na okładkę i grubo wcześniej niż w treści pojawi się jakiś Bjorn powiecie – „to literatura skandynawska…”
Lód i woda, woda i lód jest pod tym względem klasyczna do bólu. Na całe szczęście tylko pod tym względem.
Monzcarro Murcatto, Wąż Talinsu, generał, dowódca Tysiąca Ostrzy, świetny strateg i taktyk, równie dobry szermierz. Wrogowie jej się boją, towarzysze podziwiają a przyjaciele… cóż Monza jest zimna, bezwzględna i niebezpieczna, poza swoim bratem Brenną nie ma przyjaciół. Jednak jest bardzo popularna wśród ludu, zdaniem księcia Orso, który jej płaci, zdecydowanie zbyt popularna.
„Poziom śmierci” to pierwsza książka z cyklu tego autora, połączonego postacią Jacka Reachera, byłego oficera żandarmerii armii amerykańskiej. Autor jest…. Brytyjczykiem, a pisać zaczął w roku 1997, kiedy zwolniono go z pracy w zarządzie prowincjonalnej telewizji w Manchesterze. W następnym roku wraz z amerykańską żoną przeniósł się do USA i został pisarzem na pełen etat, stosując zasadę „co rok prorok” – to znaczy nowa książka. Do dzisiaj nazbierało się ich 20, a kolejna będzie jesienią tego roku. Czytaj dalej »
Dirisha jest jednym z wojowników podążających Drogą. Drogą Musashiego. Całe życie poświęciła Sztuce, a kiedy w końcu ma dość i zaczyna szukać odpoczynku trafia do miejsca wskazanego jej przez przyjaciela i ląduje w szkole Matadorów. Czytaj dalej »
Okładka zapowiada, że w środku znajdziemy „Najlepsze opowiadania podróżnicze Lonely Planet” a nazwiska autorów wiązały się nie tylko z opowiadaniami ze Świnek, ale też sporą ilością książek, nie tylko podróżniczych. Czytaj dalej »
O krainach Majiporu napisano już kilometry recenzji rozpraw, analiz. Zachwycano się skomplikowaniem świata, mistrzostwem jego socjologicznej głębi, artyzmem i wszystkim czym tylko dało się zachwycić. Porównywano do Diuny, a nade wszystko ogłoszono klasyką literatury SF.
Ale ja jestem stworem przekornym i nie przepadam za przymusowym czytaniem. Wszelkie listy zatytułowane „klasyka – niezbędne do czytania dla tych co chcą się znać” omijam wielkim łukiem brzydko mamrocząc pod nosem. Tym razem jednak tak zwane uniwersum, w osobie mojej koleżanki zwaliło mi z hukiem trylogię Majiporu przed nosem oświadczając: „jak nie przeczytasz, to ci nie pożyczę innych moich książek!”. Groźba paskudna, bo biblioteczkę ma wyposażoną zacnie i lubię w niej bobrować…. Czytaj dalej »
O manuskrypcie Voynicha słyszał chyba każdy, kto choć trochę interesował się kabałą, ezoteryką czy chociażby Pragą Rudolfa II. Tajemnicza księga która wciąż oczekuje na odczytanie. Szyfr, lub język, który nawet w naszym skomputeryzowanym świecie wciąż nie daje się złamać i przetłumaczyć. Związki z Johnem Dee, Tycho de Brache, Johannesem Keplerem. Sam miód i małmazja na serce tych którzy kochają się w teoriach spiskowych, tajemnicach i ezoteryce. Temat niemalże samograj, równie nośny jak kod Leonardo da Vinci. Tylko brać i pisać…. Czytaj dalej »