“Uprowadzony” to druga książka z cyklu tego autora, połączonego postacią Jacka Reachera, byłego oficera żandarmerii armii amerykańskiej. Pochodzi z roku 1998 i była wcześniej wydawana w Polsce także pod tytułem “Umrzeć próbując”. Wcześniej opisywałem tutaj pierwszą część tej osobliwej, 20-częściowej już sagi (“Poziom śmierci”), wyrażając obawę, czy czasem nie jest to dwadzieścia tych samych historii. Czytaj dalej »
Matadora podobała mi się…hmmm… w sumie to niezbyt mi się podobała, ale kiedy trafiła się okazja do przeczytania pierwszego tomu serii postanowiłam skorzystać. Chyba trochę naiwnie liczyłam na rozbudowanie świata i odpowiedzi na parę pytań, które pojawiły się w drugim tomie a które teoretycznie mogły zostać podane w pierwszym. Czytaj dalej »
Odkąd Swietłana Aleksiejewicz została laureatką Nagrody Nobla, czytanie jej książek stało się modne, “cool” i w dobrym tonie stało się nadmienianie z poważną miną -“czytał właśnie Aleksiejewicz” oraz dorzucenie kilku komunałów na temat jej pisarstwa. Jak to leciało? Poruszające. Bolesne. Gorzkie… I tak dalej i w tym stylu. Nie gustuję w modach, nawet czytelniczych, ale jak już nadarzyła się okazja zapoznać z kolejną książką autorki – to czemu nie skorzystać? I tak wzięłam się za lekturę Cynkowych chłopców. Czytaj dalej »
Will i Horace są wychowankami zamkowego sierocińca, wiecznymi wrogami i chodzącymi przeciwieństwami. Kiedy kończą piętnaście lat, tak jak wszyscy podopieczni pana zamku muszą wybrać Mistrza Sztuk u którego będą terminować. Horace bez problemu dostaje się do wymarzonej szkoły rycerskiej, ale drobny Will, który na pierwszy rzut oka nie ma żadnych uzdolnień nie zostaje przyjęty nigdzie. Czytaj dalej »
W Bath otworzył się portal. W stronę przeciwną niż to portale mają najczęściej w zwyczaju, czyli zamiast „z” to „do” naszej rzeczywistości. Świadków co prawda nie było, bo wszyscy mieszkańcy zginęli, ale przysłane na miejsce wojsko napisało odpowiednią liczbę raportów i wywołało wojnę przy okazji. A z sąsiedniego wymiaru wyszły feyry – gnomy, gobliny, sidhe i inne (najczęściej średnio przyjazne) stwory z angielskich legend. Czytaj dalej »
Wiekowe klasztory, to bardzo wdzięczne miejsce do osadzenia fabuły książki. Już samym swoim wyglądem sugerują tajemnicę, sprawy wzniosłe, albo mroczne. Choć czasem – tak jak w Imieniu Róży -sprawy najzwyklejsze i bardzo przyziemne, jedynie mistykę i tajemnicę udające. Toteż byłam bardzo ciekawa w którą stronę pójdzie autor Dni Ciemności, tym bardziej, że wydarzenia opisywane w książce miały dziać się w XX wieku. Czytaj dalej »
Uwaga, uwaga, Tad Wiliams , autor bardzo przeze mnie lubianej Pieśni Łowcy ( i niecierpianego cyklu “Pamięć, Smutek, i Cierń”) powraca do gry z kolejną powieścią. Tym razem zabiera nas na brudne ulice nieba. Tak, tak, wcale się nie przejęzyczyłam. Ulice nieba, choć przecież niebiańskie wcale nie muszą być czyste i lśniące. I nawet nie są. Bo choć teoretycznie i na pierwszy rzut oka wszystko jest cacy, to przecież już na drugi widać, że coś tu jest bardzo, ale to bardzo nie w porządku… Czytaj dalej »