(5 / 5)Z autorką spotkałam się przy okazji lektury książki Czas żniw. Choć nie wspominam mimo wszystko tego spotkania źle, jednak miałam wtedy przeczucie, że autorkę stać na więcej, że jeszcze w jej prozie czegoś brakuje. Kiedy więc sięgałam po Zakon drzewa pomarańczy, miałam nadzieję, że tym razem autorka rozwinie skrzydła i da nam wreszcie świat i bohaterów, którzy będą w stanie uwieść i zachwycić czytelnika.I tym razem się nie zawiodłam. Świat który dostajemy w powieści jest bogaty, różnorodny i przemyślany. Ma swoją geografie, historię, wierzenia, tradycje, wojny. Jednym słowem jest kompletny. Jednak mimo tej kompletności pozostawia sporo miejsca dla wyobraźni czytelnika. Ja przynajmniej nie czułam się nim ani przytłoczona ani ograniczona. Ze przyjemnością oddawałam się lekturze odkrywając jak te same wydarzenia z różnych perspektyw mogą mieć różne znaczenie i odcień, jak polityka potrafi gmatwać i zmieniać ludzkie losy. Jak bohaterowie mogą okazać się zdrajcami, a zdrajcy – bohaterami. Podziwiałam dobrze poprowadzony koncept dwóch ścierających się religii, które wyrosły z dokładnie tego samego. Śledziłam z przyjemnością intrygę i poszukiwanie rozwiązań. Nie przeszkadzały mi nawet lekkie dłużyzny, ani te kilka miejsc, gdzie autorka zdecydowanie nagięła logikę, żeby się jej akcja “spięła”. Jakoś mi to nawet w pierwszej chwili umknęło. Po prostu poddałam się cała magii przedstawionego świata i wsiąkłam.
Bohaterowie wreszcie nie są miałcy ani nijacy. Po dziesiątkach książek, w których królowały papierowe postacie deklamujące komunały lub ćwierkające w wysilonych dialogach to naprawdę miła odmiana. Było kogo polubić i kogo nie cierpieć. Były skomplikowane relacje między postaciami, dylematy wewnętrzne, namiętności i romanse, jednak te ostatnie narysowane delikatnym piórkiem, bez przerysowań i przesady. Zakon to przede wszystkim scena dla silnych postaci kobiecych, wojowniczek i królowych, przy których postacie męskie, choć też dobrze napisane wypadają jednak znacznie słabiej. Akcja buja czytelnikiem – raz rwie do przodu, raz zwalnia, ani razu jednak nie czułam się znużona, ani znudzona. Może troszeczkę zawiodła mnie finałowa scena walki dobra ze złem. Czegoś w niej zabrakło. Jakiegoś przysłowiowego “bum”.
Nie ukrywam, że z chęcią przeczytałabym o dalszych losach bohaterów, ale mam wrażenie, że autorka już do tematu nie wróci ( choć zostawiła sobie niewielką furtkę). Może to i lepiej? Bo a nuż bohaterowie, teraz tak pociągający i piękni zbrzydliby i zestarzeli się? Więc może lepiej niech zostaną właśnie tacy – jak owady zatopione w żywicy.
__________________________________________________________________________________________________________________Lashana
Za lekturę Drzewa zabrałam się późno – od jakiegoś czasu szerokim łukiem omijam książki, które budzą ogólny zachwyt. Głównie dlatego, że mój zachwyt budzą rzadko kiedy.
Pierwszy tom mnie nie porwał. Powiem więcej: zirytował mnie strasznie, przynajmniej na początku. Odniesienia do naszej historii i korzystanie ze znajomych kultur – zwłaszcza Japonii i cały motyw Deshimy – wydawały mi się pójściem po linii najmniejszego oporu, mimo ciekawych postaci i nowych elementów stworzonych przez autorkę. Z kolei to, co się działo w Inys nie dość, że powolnie toczyło się do przodu, to jeszcze nie zapowiadało wielu oryginalnych elementów.
Autorka niespiesznie wprowadza czytelnika w świat – tu pokazuje kulturę i widoczki, tam konflikt na dworze i fragment religii, gdzie indziej jakąś retrospekcję, potem dorzuci trochę historii postaci. I toczy się to dość niespiesznie przez pół tomu. A potem, nadal powoli, okazuje się, że wcale nie jest tak prosto i po linii najmniejszego oporu jak by się wydawało. Postacie powoli zyskują głębię, wydarzenia nabierają tempa i – co ciekawe – im więcej się dowiadujemy, tym ciekawszy staje się świat i konflikt. Najczęściej to jednak działa odwrotnie i to tajemnica zachęca bardziej do czytania.
W drugim tomie z kolei dzieje się dużo i szybko. Bohaterowie zaczynają działać, akcja gna do przodu i niby wszystko już wiemy, ale okazuje się, że autorka jeszcze ma parę asów schowanych w rękawie. I od książki trudno się oderwać.
Podobnie jak współrecenzentka, nie dostrzegłam naciągnięcia logiki, dopóki nie skończyłam czytać. I z całą resztą powyższej recenzji zgadzam się na całej linii – świetni bohaterowie, skomplikowane relacje, brak przerysowań. Sensowna polityka, świetnie przemyślany i pokazany konflikt. W sumie nie ma czego chcieć więcej.
Polecam.