(4 / 5)
Kiedy przeczytałam tytuł najnowszej powieści Andrzeja Philipiuka, aż zatarłam ręce. No, czyżbyśmy wreszcie dostali kawałek dobrego humorystycznego fantasy napisanego z polotem i przytupem? Czyżby wreszcie było przy czym pośmiać się głośno a wrednie ciesząc inteligentną rozrywką? Czytaj dalej »
Jak wiadomo nie od dziś kobiety raczej nie cieszyły się zbytnim zainteresowaniem historyków. Królowe i mniszki jeszcze łapały się do kronik, ale żony rycerzy, mieszczki i chłopki już nie bardzo. Jak więc wybrnąć z takiego tematu. Czytaj dalej »
Jestem mocno sceptycznie nastawiona do wielotomowych serii fantasy. A kiedy już na wstępie wiem, że seria będzie miała siedem tomów (jak się szybko okazuje, to więcej, bo część będzie w kilku kawałkach), to z jednej strony doceniam ostrzeżenie ze strony wydawnictwa, a z drugiej – nie zachęca mnie to jakoś bardzo do czytania. Jednak licząc trochę na jakiś szalony wynalazek w rodzaju Komornika, postanowiłam zaryzykować. Czytaj dalej »
W przeciwieństwie do współrecenzentki specjalistką od historii nie jestem. Interesują mnie wybrane kraje, epoki lub aspekty. Stwierdziłam, że przegląd przez różne epoki pod kątem egzekucji może być… pouczający. Czytaj dalej »
Książeczka wpadła mi w ręce na jakiejś wyprzedaży. Postanowiłam zaryzykować, mimo że opis na okładce sugerował dwie możliwości – albo będzie to niezła satyra, albo coś kompletnie niestrawnego, w stylu kolejnych części Strasznych filmów. Czytaj dalej »
Moje pierwsze spotkanie z Trylogią husycką, zaraz po jej wydaniu, skończyło się na Narrenturm. Wieżę błaznów doczytałam klnąc, zgrzytając zębami i plując jadem. Stwierdziłam, że pozostałych tomów nie tknę nawet kijem. Jednak kiedy moja niechęć do wojen husyckich osiągnęła pełnoletniość, a mój brat polecił mi wersję audio, postanowiłam spróbować jeszcze raz i przekonać się czy bardzo zmienił mi się gust czytelniczy i czy słuchowisko okaże się łatwiejsze do przełknięcia. Czytaj dalej »
Żaglowce wywołują we mnie uczucia… estetyczne, a Morza wszeteczne nie wzbudziły mojej sympatii. Ale mimo to, postanowiłam spróbować i sięgnąć po zdecydowanie mniej fantastyczną, a bardziej awanturniczą powieść Mortki. Który trochę z powodu tego, co tłumaczy, a trochę tego, co pisze staje się naczelnym autorem od statków. Pływających, nie mylić z kosmicznymi. Czytaj dalej »