Dawno temu mała dziewczynka przyłapała Świętego Mikołaja, kiedy wszedł do jej domu, dzięki czemu w końcu, po latach prób, dopadł go Dziadek Mróz. W zamian dziewczynka kazała nazywać siebie Matyldą i zostać wspólniczką Dziadka.
Od tego wszystko się zaczęło, ale minęło sporo lat – Matylda dorosła, oddalili się od siebie z Dziadkiem i teraz każde z nich zmaga się ze swoimi demonami. Samotnie. Czytaj dalej »
Jaki kraj tacy terroryści i tacy (super)bohaterowie. Ameryka ma swoich X-menów, my mamy marnego telepatę w średnim wieku i bioenergoterapeutę z nadwagą. A zamiast szkoły profesora Xaviera tajny oddział specjalny stworzony za pomocą intryg i szantażu. Czytaj dalej »
Matadora podobała mi się…hmmm… w sumie to niezbyt mi się podobała, ale kiedy trafiła się okazja do przeczytania pierwszego tomu serii postanowiłam skorzystać. Chyba trochę naiwnie liczyłam na rozbudowanie świata i odpowiedzi na parę pytań, które pojawiły się w drugim tomie a które teoretycznie mogły zostać podane w pierwszym. Czytaj dalej »
W Bath otworzył się portal. W stronę przeciwną niż to portale mają najczęściej w zwyczaju, czyli zamiast „z” to „do” naszej rzeczywistości. Świadków co prawda nie było, bo wszyscy mieszkańcy zginęli, ale przysłane na miejsce wojsko napisało odpowiednią liczbę raportów i wywołało wojnę przy okazji. A z sąsiedniego wymiaru wyszły feyry – gnomy, gobliny, sidhe i inne (najczęściej średnio przyjazne) stwory z angielskich legend. Czytaj dalej »
Dirisha jest jednym z wojowników podążających Drogą. Drogą Musashiego. Całe życie poświęciła Sztuce, a kiedy w końcu ma dość i zaczyna szukać odpoczynku trafia do miejsca wskazanego jej przez przyjaciela i ląduje w szkole Matadorów. Czytaj dalej »
Pierwsze wydanie Zapachu Szkła, sprzed ponad 10 lat zajmowało jedno z honorowych miejsc na moich półkach. Jednak książka niestety nie wróciła od jednego z pożyczających i przez długi czas czekałam na nowe wydanie. W końcu się doczekałam. Czytaj dalej »
No tom się zdziwiła. Po przeczytaniu dwóch poprzednich książek z cyklu demonicznego powoli zaczęłam tracić nadzieję, że coś mnie jeszcze w nim zdoła zaskoczyć. W drugim tomie Wojny w blasku dnia autor mnie znudził i zirytował, w pierwszej części Tronu z czaszek… uśpił. Odmalował losy krain w sposób tak poprawny z socjologicznego punktu widzenia , że aż nużący. Nie ukrywam zatem, że za kolejny tom cyklu wzięłam się bardziej z poczucia obowiązku niż z chęci. I się zdziwiłam. Czytaj dalej »