(2,5 / 5)
Czy mając całą kartę dań do wyboru zamawiacie czasem schabowego z kapustą? Albo rosół? Mroźny szlak to literacki odpowiednik schabowego – znany, klasyczny, tradycyjny aż do przesady. I nawet nie można powiedzieć, że tym razem zamiast ziemniaków są frytki, żeby było ciut mniej tradycyjnie, albo że całość została polana egzotycznym sosem. Nie. Jest tradycja, podana z tradycją i tradycją doprawiona. Czytaj dalej »
(2,5 / 5)
Czasem mam ochotę na typowe fantasy. Takie zalatujące Tolkienem – jakiś elf, jakiś tajemniczy mag, jakaś drużyna wędrująca z pierść… no dobra, nie przesadzajmy.
Nie ma tego złego to dokładnie takie typowe, sztampowe fantasy. Czytaj dalej »
Podczas lektury tomu 5. Opowieści, żałowałam, że wyszedł dopiero teraz. Trzy lata po tomie czwartym i i 9 od wydania pierwszego. NIe ukrywam, że taka długa przerw spowodowała, że zapomniałam dokładnie, co też się wyczyniało w poprzednich tomach, umykały mi niuanse, smaczki, z trudem odtwarzałam sobie geopolitykę i religię tego skomplikowanego świata. Czytaj dalej »
Pierwsze wydanie Zapachu Szkła, sprzed ponad 10 lat zajmowało jedno z honorowych miejsc na moich półkach. Jednak książka niestety nie wróciła od jednego z pożyczających i przez długi czas czekałam na nowe wydanie. W końcu się doczekałam. Czytaj dalej »
Anna Kańtoch pisze niejednoznacznie. Umościła się na pograniczu różnych gatunków i najwyraźniej świetnie się tutaj czuje. To już kolejna jej książka której nie tylko ja nie potrafię jednoznacznie przypisać jednemu określonemu gatunkowi. W skład zbioru wchodzi 9 opowiadań. Dziewięć opowiadań ni to z pogranicza science fiction, ni to horroru, ni to powieści grozy. Dziewięć opowiadań jak dziewięć kręgów piekielnych. Czytaj dalej »
Kajetan Kłobudzki, geograf hetmana wielkiego koronnego, zostaje wysłany na Kresy, żeby aktualizować mapy i zbadać tajemniczą Czerwoną Mgłę.
Brzmi jak opowieść z czasów sarmackich, prawda? A co jeśli mówimy nie o przeszłości a przyszłości gdzie hetman jest elfem a na Kresach poza mgłą czają się urka-hai.
Już macie dość? Jeśli nie to zapraszam na dalszą jazdę bez trzymanki, dzisiejszym kierowcą jest Tomasz Kołodziejczak.
Ida jest szamanką od umarlaków, nie tylko widzi martwych, ale musi ich też przeprowadzić na drugą stronę, co dziewczynie się zdecydowanie nie podoba. Jej ciotka notorycznie wtyka nos w nie swoje sprawy i mimo że jest martwa ciągle rozstawia dziewczynę po kątach. Agenci w garniturach przesłuchują szamankę w sprawie morderstwa i czepia się jej wredna (i ruda) wiedźma. Najgorsze jednak jest to, że Ida w chwili słabości złożyła nieśmiertelną przysięgę i teraz albo dotrzyma słowa albo rozpłynie się w niebycie. Na dodatek za kilka dni zaczyna się sesja. Ale nie ma się czemu dziwić w końcu Ida ma Pecha, a w zasadzie Pech ma Idę. Czytaj dalej »