Graf Zero jest drugą książką w Trylogii Ciągu. Rzekło się A, wypada powiedzieć B – toteż przepracowawszy gruntownie kaca książkowego recenzją Neuromancera zabrałem się za Graf.
Spodziewałem się lektury podobnie mentalnie wyczerpującej jak Neuromancer…
Wróciłem!
Po długiej (ponad rocznej) przerwie od recenzowania książek miałem nadzieję na easy mode. No wiecie, coś takiego gdzie nie ryzykuję bólem zębów w trakcie i długotrwałymi torsjami mentalnymi po lekturze.
Czy wyszło? Hmm…
Zapewne każdy fan science-fiction (bądź ktokolwiek będący choć po części nerdem) zgodzi się ze mną – od czasu do czasu jakaś mała space opera nie jest zła. Tą książkę dostałem do łapy – jak wiele innych zresztą – bez żadnej rekomendacji. Ba – nawet z informacją, że właścicielka czytała już coś autora, ale na kolana jej nie rzuciło.
Cóż – westchnąłem – najwyżej odłożę to w połowie, choć nie lubię zostawiać niedokończonych lektur (jest to wyraz skrajnego niesmaku, a taki nie aż tak łatwo u mnie wzbudzić; udało się to jak na razie bodaj dwóm autorom). Nie spodziewałem się wiele: ot, ludzi jako cywilizacji przemierzającej już przestrzeń, może jakiegoś zabójstwa, może paru kosmitów.
I w pewnym sensie się nie pomyliłem.