Klimat, wyznanie, tradycje sąsiadów, geografia – wszystkie te czynniki (i jeszcze parę innych) wpływają na jedzenie, które też zmienia się wraz z innymi zwyczajami, filozofiami i ogólnym spojrzeniem na świat. W końcu schabowy z kapustą nie zawsze był tradycyjnym polskim daniem, choćby dlatego, że kapusty kiedyś nie znano.

W Tradycjach autorka skupia się po kolei na każdym z okresów historii Japonii (które też dzielą się zdecydowanie inaczej niż okresy europejskie) i wyjaśnia co jedzono, jak i przede wszystkim – dlaczego.
Książeczka nie jest zbyt gruba (razem z tablicami i innymi dodatkami jakieś 150 stron) i nie skupia się na szczegółach czy zwyczajach związanych z każdą potrawą, ale jasno pokazuje czemu Japończycy korzystają z pałeczek, jak zmieniło się spożycie ryżu, skąd się wzięło sushi i jego rodzaje, i jeszcze parę innych bardzo charakterystycznych dla Kraju Kwitnącej Wiśni potraw.
Pozycja niby kulturoznawcza a czyta się ją łatwo, szybko i przyjemnie, tak że niektóra beletrystyka może się schować – pod tym względem trochę przypomina mi Historię Japonii Skibniewskiej, która jest niby podręcznikiem akademickim a czyta się ją lepiej niż niejedną sensację. Pozwala lepiej zrozumieć Japonię, pokazuje że nie tylko sushi się je na wyspach i że statystyczny Europejczyk może przeżyć w Japonii nie zbliżając się nawet do surowej ryby i owoców morza, jeśli nie ma na to ochoty. Bardzo ciekawie wyjaśnia jak wpływają na siebie kultura, religia i kulinaria. Jedyne czego mi w książce brakowało to trochę więcej szczegółów (ale zakładam, że treść była przynajmniej częściowo wymuszona niewielką objętością) i jakieś przykładowe przepisy.
Fajna, wciągająca i ciekawa pozycja. Polecam zwłaszcza wszystkim, którzy Japonią się interesują, lub się do Japonii wybierają, ale nie tylko im.