Nową książkę Olgi Gromyko kupiłam jeszcze kiedy była w przedsprzedaży. Bo, chociaż jej ostatnie dzieło czyli Wiedźma naczelna nie wywołało mojego zachwytu, to generalnie lubię ten styl pisania jakim posługuje się autorka Wiernych wrogów.  Jej bohaterowie mają do siebie i do otaczającego ich świata zdrowy dystans i ironiczne podejście. Wynika to najczęściej z tego, że  do rzeczonego świata nijak nie pasują. Szlachetne bohaterstwo jest im zdecydowanie obce. Nie ratują patetycznie świata, nie cierpią za “milijony”, a przyjaciół dobierają sobie nad wyraz niestosownie.  Do wykonywanego zawodu też mają nieco dziwny stosunek.I to co napisałam we wstępie do tej recenzji tak naprawdę mogłoby w zupełności wystarczyć jako opis najnowszej książki Olgi Gromyko.  Bohaterka jest nietypowa, czyli typowa dla autorki. ( Widzieliście kiedyś u Gromyko “typową fantastyczną bohaterkę”? Bo ja nie.)  Nie powiem wam w czym się jej nietypowość przejawia, bo bym wam zepsuła zabawę.  Bohaterka jest pyskata, ironiczna, wredna i  ma dziwaczne kontakty. Czyli, jak już wspomniałam – wielce dla Olgi typowo.  Za to historia w którą została wplątana Szelena  mogłaby uchodzić za najbardziej typową, sztampową i nudną. Mogłaby, gdyby nie fakt, że opowiada ją taki prześmiewca jak Gromyko. Tak, tak, macie rację. Chodzi o uratowanie świata przed spiskiem wrednych i potężnych sił magicznych. Musi tego dokonać drużyna. Ale daleko jej ( na całe szczęście) do drużyny pierścienia.  Raz, że członkowie tej drużyny nie darzą się niczym, czym w szlachetnej wersji darzyć się powinni, dwa, że to zbieranina nad wyraz dziwna i niedopasowana. A trzy, że pozostali bohaterowie są inteligentni, dowcipni, złośliwi,  ba, w tym ostatnim niewiele ustępują Szelenie. Zresztą nie tylko wspomniani bohaterowie nie pasują do “kanonu fantasy”. Autorka “jedzie po bandzie”, aż huczy i rozdaje razy na lewo i prawo. Łomot zbierają zarówno Elfy – przedstawione jako wyjątkowo zarozumiałe i głupawe jak i Krasnoludy- cwani geszefciarze o przedziwnym pojęciu rodziny. A już wizyta “drużyny” u trolli – mniam. Czytelnik czyta i pokłada się ze śmiechu, choć nie ukrywam, przy elfach nieco się pani autorce przegadało opisy. Jakby mało było zakamuflowanych żartów i drwin z klasycznego fantasy przez duże “fe” pisanego, autorka momentami niemal całkiem jawnie wywala jęzor w kierunku portretu Tolkiena parodiując chwyty przez niego zastosowane.
Podsumowując: Olga Gromyko powróciła do dawnego dobrego stylu znanego z Zawód Wiedźma, czy Wiedźma Opiekunka i znowu zafundowała nam kawałek  złośliwie dowcipnego  fantasy, lekturę lekką łatwą i przyjemną wywracająca na nice wszelkie “świętości”, napisaną z głową, bez większych wpadek logicznych.  Jedyne pretensje jakie mogłabym mieć do Wiernych wrogów, to nieco zbyt oczywisty finał.

Bardzo dobre

__________________________________________________________________________________ Lashna

Szelena jest wilkołakiem i pomocnikiem zielarza. Na dodatek jest też kobietą, a tego nie da się wyleczyć żadnym eliksirem. Weres to mag, który poprzysiągł zemstę wszystkim pomrokom, a wilkołakom w szczególności. Ta dwójka, razem ze smokiem kobieciarzem, wiecznie kaszlącym wyrostkiem i półelfką nie mającą nawet nastu lat muszą połączyć siły na prośbę wspólnej przyjaciółki.
Jak zwykle u Gromyko jest złośliwie, ironicznie, cynicznie i zabawnie, a znane wątki zostają wykręcone, pocięte, przemielone i sprezentowane czytelnikowi w nowej odsłonie. W Zawód Wiedźma mieliśmy wampiry, tu są wilkołaki i smok oraz pałętające się na drugim planie elfy i krasnoludy, a każdy z nieludzi jest daleki od sztampowych postaci z krain fantasy. Fabuła, też niby na pierwszy rzut oka znajoma aż za bardzo, na drugi okazuje się równie pokręcona jak postacie autorki.
W rezultacie dostajemy cegłę fantasy (chwała wydawcy, że nie podzielił książki na dwa tomy, jak to robiła Fabryka) z inteligentnymi, złośliwymi bohaterami, którzy tworzą najgorzej dobraną drużynę jaką tylko można sobie wyobrazić, która chce się przede wszystkim wymordować nawzajem. Mamy niby sztampową, ale wartką i bardziej skomplikowaną fabułę niż by się mogło wydawać. Złośliwe i dynamiczne dialogi, niezłe opisy i dużo humoru.
Z niecierpliwością czekam aż któryś z wydawców zainteresuje się w końcu Kwiatem kamalejnika – kupie w ciemno.
Bardzo dobra książka, chociaż zakończenie mogło by być mniej przewidywane…