Kiedy moja współrecenzentka wręcza mi kolejny stos książek z wrednym uśmiechem, wiem że będą to same chały. Ale kiedy razem z książką dostaję ostrzeżenie jak wysokich lotów jest to lektura wiem, że będzie naprawdę źle. Ale co tam, Kryształy Czasu przetrwałam to wszystko inne też przetrwam. Czytaj dalej »
No tfu do licha, to już naprawdę jakaś plaga! Na sto i jeden procent byłam przekonana, że kupiłam pierwszy tom trylogii Arystokratka. A kupiłam? Tak! DRUGI! Znowu drugi…. I tym razem ta „drugość” zdecydowanie mi w lekturze przeszkadzała. Czytaj dalej »
Plus – nowa powieść Gromyko, która nie ma nic wspólnego ze szczurami. Minus – bliżej nieokreślony współautor. Niewiadoma – czas i miejsce to współczesna Białoruś. Czytaj dalej »
„My rządzim światem a nami kobiety”. Ale aż prosi się o dodanie: Pod warunkiem, że tego nie widać… Ale jeśli kobietom przestaje się podobać siedzenie w drugim rzędzie i postanawiają same rządzić? Wtedy jest, (a na pewno był w dawnej Anglii ) skandal, zgroza i wytrząsanie się nad złamaniem „naturalnego porządku rzeczy”. Czytaj dalej »
Ragnar Jonasson, prawnik i wykładowca z Reykjaviku napisał drugą – po „Milczeniu lodu”, które też tutaj recenzowałem – część swojej serii „Mroczna wyspa lodu”. Miejsce akcji to samo – maleńka mieścina Siglufjordur, położona na najdalszym północnym koniuszku Islandii, nadal bardzo oddalona, ale już znacznie mniej – po oddaniu do użytku nowego tunelu – odizolowana od reszty wyspy i świata. Bohater też ten sam – Ari Thor Arason, tylko o kilka lat starszy niż w poprzedniej części, mieszka z narzeczoną i dzieckiem, ma wyższy stopień policyjny, ale też mniej złudzeń, choćby dlatego, że stanowisko szefa komisariatu powierzono nie jemu, tylko komuś przywiezionemu „w teczce” z Reykjaviku. Czytaj dalej »
Jerzy Arlecki mimo studiów medycznych prowadzi nudne życie przedstawiciela firmy farmaceutycznej, więc kiedy dostaje propozycję pracy w ABW chwyta się jej jak tonący brzytwy. Bo przerzucanie papierów może i będzie równie nudne, ale przynajmniej zrobi coś dla kraju. Czytaj dalej »
Zaczęłam czytać Zaklinacza i coś mi tu… jakoś dziwnie zapachniało. Czy ja aby już gdzieś nie widziałam tych bohaterów? Ano najwyraźniej widziałam. W 2013 roku recenzowałam książkę Król demon tej autorki. Zaklinacz ognia dzieje się mniej więcej 20 lat po tamtej historii i poznajemy w nim dzieje syna głównych bohaterów. Czytaj dalej »