(3,5 / 5) I tym razem to już na pewno jest koniec. Wszystkie wątki rozwiązane, autorka starannie pozamiatała, nie pozostawiając czytelnikom złudzeń. Jednym słowem kurtyna. Hm… Na pewno? Trudno jest pożegnać się z ulubionymi bohaterami, trudno porzucić świat który się wykreowało.
Sprawdziłam w księgarni i cóż się okazuje? Jest jeszcze tom 3,5 oraz tom 4,5. Acha. Zanim jednak sięgnę po kolejne „dostawki” pora rozliczyć się z piątym tomem Teatru węży. Czytaj dalej »
(0,5 / 5)
Ten blog jest dobrym dowodem na to, że udaje nam się przebić przez niejednego gniota, dotrwać do końca wyjątkowej chały i dobrnąć do kresu wielu wytworów ocierających się o grafomanię. A jednak nie udało mi się dotrwać do końca Sprzątaczki. I nawet nie jest to powieść, tylko coś w rodzaju biografii skrzyżowanej z reportażem. I co by nie było – jest to bestseller. No, ale Zmierzch też bestsellerem był, więc to akurat nie jest argument. Czytaj dalej »
(2,5 / 5)
Czasem mam ochotę na typowe fantasy. Takie zalatujące Tolkienem – jakiś elf, jakiś tajemniczy mag, jakaś drużyna wędrująca z pierść… no dobra, nie przesadzajmy.
Nie ma tego złego to dokładnie takie typowe, sztampowe fantasy. Czytaj dalej »
(4,5 / 5) Wojna podobno jest kobietą i dlatego uwodzi tak silnie mężczyzn. Cóż, być może właśnie z tego samego powodu okrutnie krzywdzi inne kobiety. Ale o tym zazwyczaj mało się słyszy. Znacznie ciekawiej opisywać wyczyny Achillesów, niż pochylać się nad losem Kasandry. Wszyscy znamy, choćby z grubsza Iliadę i Odyseję. Bez trudu wskażemy główne osoby dramatu: Agamemnona, Achillesa, Odyseusza, Hektora, Parysa, Priama. Czy z równą łatwością wymienimy ich żeńskie odpowiedniki? Penelopa, Helena… Tutaj już nie idzie nam tak łatwo. Natalie Haynes podjęła się więc nie lada zadania. przywołała z niebytu kobiety Iliady. Oddała też głos Penelopie. nie zawahała się uczłowieczyć boginie, przypominając, że choć mieszkały na Olimpie – też były kobietami. Czytaj dalej »
(2 / 5)
Liczyłam, że po słabszym drugim tomie dostaniemy trochę akcji i może parę zaskoczeń w finale. Jak to często w takich przypadkach bywa – nie tylko nie doczekałam się żadnego z powyższych punktów, ale też dostałam bardzo kiepski koniec historii. Czytaj dalej »
(3,5 / 5) Każdy z nas ma swoją własną drogę do Boga. Każdy swój własny sposób przeżywania sacrum. Jedni potrzebują do tego modlitewnej medytacji, inni różańca, kolejni modlitwy językami, jeszcze inni doświadczenia z wężami. Czy któraś z dróg jest lepsza albo gorsza? Nigdy nie ośmielę się tego oceniać. Są po prostu inne. Po książkę traktującą o kościołach tak zwanych „wężowników” sięgnęłam właśnie po to, żeby poznać tę inną drogę. Nigdy o nich nie słyszałam i chciałam się czegoś dowiedzieć, a forma reportażu i renoma wydawnictwa gwarantowały, że nie skończy się na taniej sensacji. Czytaj dalej »
(0,5 / 5) Czy zdarzyło się Wam czytać książkę w której zupełnie nie mogliście się połapać o co chodzi? W której pogubiliście się tak kompletnie i do końca, że wreszcie zaczęło Was to śmieszyć? Jeśli nie – to polecam Niegodziwych Świętych. Książkę, w której pogubiła się jej własna twórczyni. Czytaj dalej »