Do kolejnych tomów przygód bohatersko- łotrowskiego duetu przystępowałam nieco podejrzliwie, szukając  tropów tego co, nie podobało się w poprzednich tomach mojej komentatorce z tego bloga. No, bo do licha, wiem, że gusta są niedyskutowalne, ale może to właśnie my wszyscy, tak   zachwycający się Ryrią przegapiamy coś bardzo ważnego, a ona się tego dopatrzyła?   No cóż, jeśli chodzi o język mogę przyznać trochę racji –  błyskotliwy to on nie jest. Z dialogami też bywa różnie. Są doskonałe i są… niczym spod budki z piwem. Ale tu nie do końca jestem przekonana czy za wszystko należy winić autora….Wracając jednak do tych dwó konkretnych tomów:
akcja Nowego Imperium zaczyna się niemal dokładnie w tym miejscu, gdzie skończył się poprzedni tom.  Nie mamy tego powiedzianego wprost, ale nawet średnio inteligentny szympans zorientuje się co jest grane. Jeśli nawet w fabule minął jakiś czas, to nie odczuwamy tego zbyt wyraźnie, od razu wciągnięci w wir wydarzeń i kłopotów jakie stają się udziałem bohaterów. Tymczasem dzieje się naprawdę dużo, bo raz ruszone z miejsca koło historii  toczy się coraz szybciej i coraz trudniej nadążyć za wszystkimi zmianami, wydarzeniami i intrygami. A ponieważ autor używa dwóch planów na raz i do kompletu dorzuca jeszcze jakieś wspomnienia z przeszłości łotrowskiego  duetu, to starający się za wszystkim nadążyć czytelnik zaczyna mieć nieodparte wrażenie chaosu. Niby jest jakiś „naczelny łobuz” który rządzi tymi wielopoziomowymi szachami, ale ciężko się połapać o co tak naprawdę autorowi chodziło. Pomysł i plan niezły, niemniej tym razem ciut przedobrzony. Mówiąc wprost – trzeci tom jest momentami przekombinowany, momentami przegadany, a momentami dla odmiany zbyt uproszczony. Jakby się autor od skrajności do skrajności zataczał.
Tom czwarty przenosi nas w zupełnie inne środowisko. Nasi bohaterowie zmagają się nie tylko z wrogami i intrygą ale również  z kompletnie nieznanym im żywiołem czyli pracą na statku. Chwilami zalatuje nieco panem Hornblowerem ( dla wyjaśnienia – bardzo lubię cykl o Horatio Hornblowerze, mam cały na półce i czasem sobie do niego wracam…). Mamy spisek, wrednych starszych oficerów dręczących młodszych, nieudolne dowodzenie, bitwę morską i szlachetnego midszypmena. To jeszcze dałoby się strawić podobnie jak wyprawę w głąb lądu do „dzikich ludów”. Nawet mistyka w wykonaniu szamanki jest do przełknięcia choć zalatuje bardzo naiwnym patrzeniem na dzikie ludy.  Ale potem autor miesza się w swojej własnej intrydze i sprawia, że czytelnik ziewa, a logika zaczyna dość nerwowo przestępować z nogi na nogę. Ten tom tak od 2/3 jest przekombinowany i przegadany. A pod sam koniec jest zwyczajnie a logiczny.
Podsumowując –  Trochę się na tych dwóch tomach zawiodłam. Mam wrażenie, jakby projekt zaczął żyć własnym życiem i jak to się niezbyt elegancko mówi – wyjechał autorowi spod siedzenia. Dodawanie kolejnych wątków z wątków nie wpłynęło na uatrakcyjnienie fabuły, tylko na jej zaplątanie i zemściło się z jednej strony zbyt wielkimi uproszczeniami i rozwiązaniami przeczącymi logice, a z drugiej, zbyt wielkim pogmatwaniem w którym pogubił się  sam autor. Ot chciała się kicia kłębkiem wełny pobawić i wyszło jak wyszło…..
Dla zdecydowanych kontynuować przygodę z cyklem.