Uwielbiam fantasy humorystyczną. A przynajmniej taką, w której nie ma wzniosłości, patetycznych deklaracji, ratowania świata, dylematów moralnych oraz wszelkich innych ciężko strawnych dodatków które autorzy fantasy z prawdziwym upodobaniem upychają do swoich książek. Taką, w której autor ma zdrowy dystans do tematu i bawi się tym co pisze. Taką w której autor od czasu do czasu pokazuje czytającemu język i puszcza do niego perskie oko. Czytaj dalej »
Szklany miecz zaczyna się niemal dokładnie w tym miejscu w którym kończy się Czerwona królowa. Nosicielka mutacji czyniącej z czerwonej srebrną – Mare Molly Barrow i srebrny książę Cal oskarżony o morderstwo ojca króla Tyberiasza z pomocą czerwonych buntowników uciekają z areny na której mieli zginąć. Spodziewałam się zatem w dalszym ciągu szybkiej akcji, sprawnie rozwijanej fabuły, ciekawych postaci. I co? I nic z tych rzeczy. Czytaj dalej »
Zofia Potocka żyła w czasach kiedy kobieta “mogła być albo żoną, albo dziwką”. Koniec. Kropka. Żadnych innych możliwości. Biel albo czerń. Jedyny wybór – być żoną biedaka, ( i być może skończyć jako dziwka po jego śmierci) lub być dziwką ( utrzymanką, kurtyzaną, metresą, oddaliską) kogoś możnego. Pławić się w luksusie i topić w ślinie, lub tyrać od świtu do zmierzchu bez gwarancji, że się w tej ślinie i tak nie skończy. Można też było być żoną kogoś możnego i skończyć jak dziwka, lub popaść w biedę. Tak czy inaczej była to w kółko kombinacja tych dwóch możliwości. Czytaj dalej »
Nie czytałam pierwszego tomu powieści Stefanie Zweig ( Dom przy alei Rotschildów), ale jeśli tylko wpadnie mi w ręce z chęcią po nią sięgnę. Bo autorce udało się dobrze odmalować klimat tamtych dni i lat. I to pomimo, że oglądamy czasy bardzo nieciekawe. To Niemcy w latach 1926-1937. Czasy, kiedy Niemcy próbują odnaleźć swoje miejsce po wielkim upokorzeniu pierwszej wojny światowej. Czasy budzenia się i triumfalnego pochodu ideologii nazistowskiej. Czytaj dalej »
Pamiętacie cykl o pięknej kurtyzanie trafionej strzałą Kusziela? Ja jeszcze trochę pamiętam. Dlatego zapewne sięgając po nową powieść Jacqueline Carey miałam określone oczekiwania. Miała to być powieść fantasy ze szczyptą niebanalnego erotyzmu. Opis i rysunek na okładce wpisywały się w te oczekiwania. Spodziewałam się silnej i niebanalnej kobiety, buntowniczki i wojowniczki. Może jakieś wampirzycy, może upadłego anioła, może wilkołaka? No i zostałam całkowicie zaskoczona. Santa Olivia nie jest powieścią fantasy. Długo się zastanawiałam do jakiego gatunku ją zaliczyć, ale w końcu uznałam, że to powieść obyczajowa, w której pojawiają się nieliczne elementy postapo. Czytaj dalej »
I znowu mamy książkę , która narobiła sporo szumu na rynku wydawniczym, dorobiła się fanklubów, ba do której nawet napisano piosenkę. Przeczytałam i szczerze powiem, nie za bardzo rozumiem skąd ten szum i entuzjazm. Owszem, Czerwona królowa to bardzo sprawnie napisana książka. Autorka ma to “coś” co sprawia, że jej książki czyta się z przyjemnością, przymykając oko na niedoskonałości. Ale żeby aż tak? Czytaj dalej »
Drugi tom opowieści o Sygrydzie Storradzie, dumnej córce Bolesława Chrobrego nie zachwycił mnie tak jak pierwszy. Dość długo zastanawiałam się czemu tak się stało. Przecież temat nośny bohaterowie ci sami, autorka w poprzednim tomie pokazała swój talent i lwi pazur.. Zatem… o co tu chodzi? Czytaj dalej »