Pierwszy tom, podobnie jak poprzednia odsłona serii, sprawiał wrażenie niepotrzebnie rozwleczonego, przegadanego, napchanego dodanymi w ostatniej chwili wątkami, które nie wnoszą nic do fabuły, a całość zamiast podgrzewać atmosferę w oczekiwaniu na wielki finał raczej ją ostudziła. Czytając trudno się pozbyć skojarzeń z opisem przysłowiowej popołudniowej herbatki u równie przysłowiowych flegmatycznych Anglików. Czytaj dalej »
Smoki. Mityczne, potężne stworzenia. Mądre, złośliwe, okrutne, pazerne, zazdrosne… czy istnieje jakiś epitet, jakaś cecha, jakaś przywara którą ich nie obdarzono? Występują niemal we wszystkich mitologiach i kochają się w nich fani fantasy. A tu, ze smokami ostatnio jakoś posucha, przynajmniej u mnie. Trochę więc rozpaczliwie sięgnęłam po pierwszy tom pamiętników Lady Trent, znanej smokoznawczyni. Czytaj dalej »
Kiedy zaczyna się piata pora roku, to co znane zmienia się w nieznane. Łagodni trawożercy stają się mięsożerni, przyjaźni dotąd ludzie zmieniają w największe zagrożenie, miasteczka zamieniają się w twierdze, a rodziny rozpadają. Kiedy ziemia się trzęsie, z nieba sypie popiół, a woda w rzekach może zmienić się w kwas, przetrwają tylko nieliczni. Dziwnie się czyta “Piątą porę roku”, gdy w telewizji co i rusz słyszymy o pożarach w Australii. Zupełnie tak, jakby literatura była zapowiedzią kataklizmu który powoli zaczyna się dobierać do ludzkości na ziemi. Nie mogłam się opędzić od tego wrażenia przez cały czas lektury pierwszego tomu Pękniętej ziemi. Czytaj dalej »
No i zmienił nam się klimat powieści, oj zmienił. Jeśli czytaliście recenzję Fałszywego pocałunku, to pamiętacie, że trochę zżymałam się na historię “taką jak inne” z młodą księżniczką w tle. Tymczasem w drugim tomie autorka szykuje nam nie lada zaskoczenie. Czytaj dalej »
Po przeczytaniu parę lat temu Złodzieja dusz stwierdziłam, że niespecjalnie mam ochotę czytać resztę heksalogii o Dorze Wilk. Dałam co prawda szansę Dziewczynie z dzielnicy cudów, ale nowa seria też nie wywołała u mnie ani entuzjazmu, ani chęci powrotu do Thornu. Jednak kiedy na festiwalu fantastyki wpadło mi w łapki wszystkie 6 tomów, postanowiłam zaryzykować i zrobić drugie podejście. Czytaj dalej »
Autora kojarzę tylko z Zemsty Czarownicy – niezłej lektury, ale decydowanie przeznaczonej dla młodszej młodzieży. Arena miała być przerywnikiem między czymś cięższym lub bardziej kiepskim i pod tym względem sprawdziła się… hmm… znośnie. Czytaj dalej »
Do sięgnięcia po książkę przekonała mnie… jej autorka. A w zasadzie jej polconowa prelekcja – uporządkowana, sensowna i upiornie logiczna. Czyt.: zapałałam do pomysłów Aleksandry Janusz nagłym i dzikim entuzjazmem, i postanowiłam zapoznać się z tym co autorka wyprodukowała.
Asystenta kupiłam dosyć ostrożnie – znaczy tylko pierwszy tom z całej trylogii, ale nauczona doświadczeniem wolałam nie ryzykować. I wiecie co? Żałuję jak cholera. Ale dla odmiany nie tego, że w ogóle kupiłam tylko tego, że nie kupiłam wszystkich trzech tomów od razu. Bo teraz cierpię i czekam, i doczekać się nie mogę, aż dostanę pozostałe dwa. Czytaj dalej »