Do wydawanych drukiem fanfików będących dodatkami do dobrze sprzedających się serii żywię mieszane uczucia. Z jednej strony autor i jego koledzy piszą sobie ff i wydają to drukiem, z drugiej strony opowiadania są bardzo często dobre i faktycznie rozbudowują dane uniwersum. Niestety czasem rozbudowa kończy się na produkcji kolejnych spin offów za czym zdecydowanie nie przepadam. Czytaj dalej »
Misja załogowa Ares 3 miała za zadanie pozbierać próbki geologiczne i przeprowadzić badania na Marsie, mieli na to miesiąc. Jednak burza piaskowa sprawiła, że musieli się ewakuować po tygodniu. Niby nic nadzwyczajnego, gdyby nie to, że zostawili na planecie członka drużyny. Myśleli co prawda, że Watney nie żyje, ale Mark nie był tak do końca martwy jak wszyscy myśleli. I nie zamierzał się poddać, mimo że NASA już zdążyła wyprawić mu pogrzeb. Czytaj dalej »
W recenzjach sponsorowanych wyczytałam, że Misja 100 to połączenie Igrzysk śmierci, Władcy much i W otchłani. Trzeciej pozycji nie znam, ale dwie pierwsze wywarły na mnie wielkie wrażenie. Co prawda nie za bardzo potrafiłam sobie wyobrazić połączenie Igrzysk i Władcy, w książce liczącej zaledwie 260 stron, no ale….. Czytaj dalej »
Genoboty, to pierwszy tom nowej dystopijnej serii „Podziemna wojna” wykorzystującej popularny ostatnio motyw wojny o surowce. W byłych republikach Związku Radzieckiego Kazachstanie i Turkmenii a także na terenie Iraku toczy się potworna wojna o rzadkie minerały pomiędzy Rosjanami a Amerykanami. Nie da się ukryć, że scenariusz jest bardzo prawdopodobny. Wystarczy otworzyć gazety, aby się o tym przekonać. Czytaj dalej »
Przy czytaniu Czerwonej Mgły w najmniejszym stopniu mi nie przeszkadzało, że czytam tom drugi. Teraz mogę powiedzieć, że zamiana tomów wyszła zdecydowanie na dobre, bo jakbym zaczęła od Czarnego horyzontu to pewnie nie sięgnęłabym po następne części a szkoda by było, bo opowiadania z Mgły są naprawdę dobre. Czytaj dalej »
Anna Kańtoch pisze niejednoznacznie. Umościła się na pograniczu różnych gatunków i najwyraźniej świetnie się tutaj czuje. To już kolejna jej książka której nie tylko ja nie potrafię jednoznacznie przypisać jednemu określonemu gatunkowi. W skład zbioru wchodzi 9 opowiadań. Dziewięć opowiadań ni to z pogranicza science fiction, ni to horroru, ni to powieści grozy. Dziewięć opowiadań jak dziewięć kręgów piekielnych. Czytaj dalej »
Wielkimi wołami na okładce mamy „Bezdyskusyjnie najlepsza, jak do tej pory, space opera XXI wieku”. Pozwolicie, że sobie usiądę i porechoczę radośnie a złośliwie. I profilaktycznie – jeszcze przed otworzeniem książki. Ile razy już widziałam podobny napis najczęściej oznaczający coś w stylu „chała straszna, ale dobrze się sprzedaje”. Tym razem mogło być trochę lepiej, w końcu Sprawiedliwość zgarnęła większość nagród literackich jakie się przyznaje fantastyce. Czytaj dalej »