Trudno jest recenzować kolejne tomy, bo i od poprzedniego tomu zacząć trudno (bo a nuż ktoś jeszcze nie czytał) i poznęcać się nad fabułą trudno (bo spoilery zdarzają się częściej niż wypadki przy pracy) i powtarzać tego, co napisało się o poprzednich tomach nie wypada. Czytaj dalej »
Nareszcie znalazłam chwilę czasu, żeby sięgnąć po pierwszy tom ostatniej części cyklu, od pewnego czasu określanego mianem cyklu demonicznego. Zastanawiałam się swego czasu, o czym jeszcze można pisać w tym cyklu. Poznaliśmy już geografię świata, społeczeństwa które go zamieszkują, wierzenia, demony, możliwości magii. Poznaliśmy politykę, intrygi, podskórne nurty drążące te społeczności. Toczyliśmy wojny i z demonami, i z ludźmi. Wątek miłosny został praktycznie rozwiązany. Czy zatem pozostało coś więcej poza apokaliptycznym finałem? Poprzedni tom kończy się spektakularną sceną walki dwóch wybrańców. Wymalowanego i Ukoronowanego. I równie spektakularną sceną upadku obydwu ze skały. Ciekawa byłam zatem , jak autor rozwiąże ciąg dalszy akcji i gdzie tym razem rzuci bohaterów, ponieważ zupełnie nie uwierzyłam w ich śmierć. Czytaj dalej »
Genoboty, to pierwszy tom nowej dystopijnej serii “Podziemna wojna” wykorzystującej popularny ostatnio motyw wojny o surowce. W byłych republikach Związku Radzieckiego Kazachstanie i Turkmenii a także na terenie Iraku toczy się potworna wojna o rzadkie minerały pomiędzy Rosjanami a Amerykanami. Nie da się ukryć, że scenariusz jest bardzo prawdopodobny. Wystarczy otworzyć gazety, aby się o tym przekonać. Czytaj dalej »
Tworzenie fabuły osadzonej w jakichkolwiek realiach historycznych jest rzeczą wyjątkowo skomplikowaną: tu autora w poczucie estetyki cisną zupełnie nietwarzowe mundury, tam – nieodpowiednie stopnie wojskowe, wreszcie zaś fakt, że pewnych osób na pewnych stanowiskach w pewnych latach zwyczajnie nie było.
Sądziłem, że taki problem można rozwiązać na trzy sposoby. Po pierwsze – zacisnąć zęby i się dostosować, ostatecznie przebudować fabułę tak, by unikała niewygodnych elementów. Po drugie – osadzić akcję w jakimś hybrydowym książkowym Nigdziebądź, gdzie jesteśmy panami sytuacji. Najwyraźniej jest jeszcze opcja trzecia – napisać książkę osadzoną w “realiach” historycznych, pozmieniać sobie co się nie spodobało, a na końcu książki bez zażenowania rąbnąć kilkustronicowy załącznik wyjaśniający różnice między Rosją historyczną a Rosją made by Przechrzta.
I w imię czego to wszystko?
Przy czytaniu Czerwonej Mgły w najmniejszym stopniu mi nie przeszkadzało, że czytam tom drugi. Teraz mogę powiedzieć, że zamiana tomów wyszła zdecydowanie na dobre, bo jakbym zaczęła od Czarnego horyzontu to pewnie nie sięgnęłabym po następne części a szkoda by było, bo opowiadania z Mgły są naprawdę dobre. Czytaj dalej »
Bojownicy i terroryści, wojna napędzana praniem pieniędzy i handlem narkotykami. Konflikt Rosji i Czeczeni, który można było obserwować na pierwszych stronach gazet z walką wywiadów w tle. A wszystko to opisane przez doświadczonego pisarza, który jest na dodatek psychologiem z wykształcenia. Brzmi świetnie, prawda? Niestety tylko w streszczeniu na tylnej okładce. Czytaj dalej »
Nigdy mnie nie kusiło, żeby przeczytać pamiętnik wytworzony przez celebrytę. Ale jeśli jest to pamiętnik celebryty na skalę galaktyki, kucharza i bohatera to mogę się zastanowić. Zwłaszcza jeśli jest to pamiętnik napisany przez Kossakowską. I nagrodzony Zajdlem. Czytaj dalej »