Po przeczytaniu pierwszego tomu Opowieści o kamratach nie byłam specjalnie zachwycona. I raczej sądziłam, że po drugi tom już nie sięgnę. A jednak, kiedy pojawił się w księgarni licho mnie podkusiło i rzeczony mimo wszystko nabyłam. Tym razem licho miało dobrego nosa i nie mam do niego pretensji, że namówiło mnie do kupna.
„I tylko czarna ścieżka” to trzecia część cyklu kryminalnego tej autorki, połączonego postacią prawniczki Rebeki Martinsson.
W poprzednich opowieściach Autorka ze znawstwem i pewnego rodzaju lubością „dowalała” kolejnym Kościołom – jak nie „przebudzeniowym”, to oficjalnemu szwedzkiemu Kościołowi luterańskiemu. Stąd moje pierwsze pytanie przy lekturze – który z nich zostanie złośliwie opisany tym razem? A tu zaskoczenie – negatywnym bohaterem tła społecznego jest wielki biznesmen, wywodzący się ze społecznych nizin. Czytaj dalej »
Ta książka leżała mi na półce bodaj 2 lata. Ciągle było coś ciekawszego do przeczytania. Wreszcie jednak postanowiłam przełamać złe fatum i zabrałam się za Honor złodzieja. Przeczytałam i szczerze powiem mam mieszane uczucia. Z jednej strony – nie ma się za bardzo do czego czepiać. Fabuła w zasadzie trzyma się kupy, a jeśli się nie trzyma to można nielogiczności zwalić na fakt iż mamy do czynienia z tomem pierwszym. Czytaj dalej »
Druga powieść tej autorki z cyklu połączonego postacią Rebeki Martinsson, reklamowana jest przez wydawcę jako „Najlepszy szwedzki kryminał roku” w rankingu Szwedzkiej Akademii Kryminału za rok 2004. No, nie wiem… Pierwsza książka, „Burza Słoneczna”, była naprawdę dobra i przeczytałem ją z przyjemnością. Tu jest gorzej – nie wymagam od kryminału pełnego ciągu przyczynowo-skutkowego, ale trochę logiki w rozwoju akcji by się przydało. Konstrukcja fabularna się rozjeżdża, a Rebeka Martinsson, teoretycznie główna bohaterka, nie tyle uczestniczy w akcji co po prostu przebywa w okolicy. Być może intencją autorki było pokazanie, jak bardzo porwane, chaotyczne, przypadkowe i niezrozumiałe dla człowieka jest to, co przynosi mu życie. „Krew…” opisuje środowisko dość podobne do tego z „Burzy…”, choć tym razem autorka postanowiła „przyłożyć” już nie „kościołom przebudzeniowym” ale szwedzkiemu kościołowi luterańskiemu, jeszcze do niedawna kościołowi państwowemu w tym kraju. Czytaj dalej »
Burza Słoneczna jest pierwszą z cyklu książek Asy Larsson. Akcja powieści rozgrywa się daleko za kręgiem polarnym, w Kirunie, szwedzkim mieście na północy kraju, znanym z wielkich złóż rudy żelaza. To taka szczególna Szwecja – klimat znacznie chłodniejszy niż w Sztokholmie czy Goeteborgu, w zimie dzień trwa tylko parę godzin, zorza polarna nad głowami, mało ludzi na wielkich przestrzeniach, nawet akcent trudno zrozumiały dla Szwedów z południa. Ale nie uwarunkowania geograficzne są tu najważniejsze, tylko specyficzne środowisko społeczne, czy może lepiej – szczególna duchowość. Czytaj dalej »
Książkę dostałam przypadkiem. Wpadła mi w ręce jako gratis przy jakimś większym zakupie w księgarni. Nawet się nieco zdziwiłam, że książkę nagrodzoną Pulitzerem trzeba ludziom jako gratis wciskać, musi gniot to straszliwy. Tylko mi jakoś ta nagroda do obrazu nie pasowała. „Droga” odleżała swoje na półce, bo zawsze było coś innego do czytania. Wreszcie w ramach porządków postanowiłam ją przeczytać. I przeżyłam szok. Patrząc na okładkę sądziłam, że książka będzie jakąś ciężką psychologią o życiu samotnych ojców, samotnych synów, albo ojca i syna – kloszardów. Tymczasem Droga jest kolejnym skrzyżowaniem post apokalipsy z literaturą drogi. Ale nie ma w niej ani pół Science – Fiction. Czytaj dalej »