Reporterka to jedna z tych – jakże rzadkich książek, gdzie nie ma głupich niepotrzebnych zdań. Gdzie nawet nie ma niepotrzebnych słów.  To książka którą chciałoby się zapamiętać całą. Od pierwszego do ostatniego akapitu.  I może właśnie dlatego to książka w której na samym końcu nie pamięta się nic. Nic poza wrażeniem, że się spotkało bardzo ciekawego i niezwykłego człowieka.Reporterka nie jest wywiadem rzeką. To zbiór, a właściwie wybór wielu wywiadów, których udzieliła w swoim życiu Hanna Krall. Wielkie wyrazy uznania dla Jacka Antczaka, że potrafił z całej masy wywiadów stworzyć tak spójny obraz człowieka. I uznanie dla pracy, bo ta musiała być iście benedyktyńska. Z całej książki przebija wielka życzliwość autora do osoby portretowanej, czyli coś co w dzisiejszej literaturze nastawionej na sensację i “upupiane” obiektów jest niestety coraz rzadsze. Tę książkę warto również przeczytać z jeszcze jednego powodu. Bez zacietrzewienia i  agresji ukazuje lata 80- te i 90-te. Ukazuje ludzi którzy wtedy żyli i uwarunkowania w jakich żyli.

Z wielu cytatów które sobie wypisałam z tej książki jednym podzielę się z Wami: “Dziecko może mieć żal do dorosłych że go oszukiwali. Człowiek dorosły nie może mieć żalu do drugiego dorosłego, bo może się sam rozejrzeć i zobaczyć jak jest”.  Tę prostą, ale jakże niewygodną prawdę dedykuję sobie i wszystkim dookoła. Łatwo nam krzyczeć, że ktoś nas oszukał. Łatwo zapominamy, że jesteśmy dorośli. Że za nasze wybory musimy brać odpowiedzialność sami.

Polecam.