(2 / 5)
Jeśli lubicie przygody Indiany Jonesa, to debiutancka powieść Luisa Montero powinna przypaść wam do gustu. Choć od razu uprzedzam, jeśli spodziewacie się tu skomplikowanych intryg i wielkich zagadek, poczucia humoru i akcji rozwijającej się z przytupem – możecie się srodze rozczarować. Tirso Alfaro ma sporo wspólnego z Indianą i inspiracje autora tą postacią widać gołym okiem, ale sama postać bohatera to trochę za mało na udaną powieść. Czytaj dalej »
(2 / 5)
A miało być tak pięknie… Podczas czytania zajawki na okładce zapomniałam zupełnie o tym, że wydawnictwa mają obyczaj mocno rozmijać się w swoich zapowiedziach z prawdą i co prędzej dodałam książkę do koszyka. Wszak miałam dostać coś w stylu Kłopotów w Hamdirholm, absolutnego i wciąż niepokonanego numeru jeden na mojej liście książkowych poprawiaczy humoru ( Numer jeden, bo klasyczne powieści Chmielewskiej są poza wszelką konkurencją).
Jednym słowem, napaliłam się jak norka na seks za stodołą. Czytaj dalej »
(5 / 5)
Kocham historię Rzymu i Bizancjum. Uwielbiam o niej czytać. Jednak, gdy sięgam po kolejną książkę popularnonaukową z fascynującego mnie tematu zawsze mam pewne obawy – czy naprawdę powinnam ją kupować? Co jeszcze nowego można powiedzieć na tak wydawałoby się oklepany temat? Nie inaczej było, gdy sięgałam po Bizancjum. Okazało się jednak, ( na szczęście !) że wciąż można mnie w tym temacie czymś zaskoczyć. Czytaj dalej »
(0 / 5)
Jeśli gdzieś są smoki to na pewno sięgnę po tę książkę. Nawet gdy jest to YA, której staram się od pewnego czasu unikać, znudzona kolejnymi wcieleniami Harrego Pottera, Mary Sue, młodocianymi wampirami itd. itp. Tym razem zapowiadało się na miks wszystkiego : smoków, demonów, czarnej magii, nieumarłych, młodzieży z rycerskiej szkoły. Nikt jednak nie uprzedził, że do kompletu przyjdzie mi się zmagać z fatalnym wręcz językiem dzieła, polskawym zgoła, od którego włosy stawały dęba i nóż się w kieszeni otwierał. Tak, o dziury w kieszeni też mam pretensje.. Czytaj dalej »
(4 / 5)
Kiedy przeczytałam tytuł najnowszej powieści Andrzeja Philipiuka, aż zatarłam ręce. No, czyżbyśmy wreszcie dostali kawałek dobrego humorystycznego fantasy napisanego z polotem i przytupem? Czyżby wreszcie było przy czym pośmiać się głośno a wrednie ciesząc inteligentną rozrywką? Czytaj dalej »
Finlandia – w powszechnym pojęciu, kraina mlekiem i miodem płynąca, zamieszkała przez przyjaznych, choć nieco chłodnych i szorstkich ludzi. Finlandia, kraina całkowicie ( przynajmniej przeze mnie) nieznana. Co skrywają w sobie Finowie? Czy rzeczywiście są tak prostoduszni jak Muminki? Po książkę Małgorzaty Sidz sięgnęłam z ogromną ciekawością, mając nadzieję, że odsłoni przede mną trochę prawdy skrywającej się pod powszechnymi opiniami o tym kraju – przekonaniami, które są równie prawdziwe jak przekonania o egzotycznych “rajach” w rodzaju Dominikany czy Tajlandii. Czytaj dalej »
Po tę książkę sięgnęłam z bardzo osobistych pobudek. Moja własna osobista matka będąc ze mną w ciąży była wychowawczynią Kota, a później uczyła go matematyki. No i niemal pół życia mieszkałam w okolicy gdzie grasował osławiony wampir z Krakowa. Babcia, prowadząc mnie na niedzielną mszę do Sercanek czasami wspominała ze zgrozą w głosie, jak to modlącą się w przedsionku starszą kobietę Kot potraktował nożem w plecy. Mama też nie raz i nie dwa wspominała tego człowieka, bo ciągle nie mogło się jej pomieścić w głowie, jak taki układny, choć momentami dziwny chłopak mógł okazać się seryjnym mordercą. Czytaj dalej »