(5 / 5)
Kocham historię Rzymu i Bizancjum. Uwielbiam o niej czytać. Jednak, gdy sięgam po kolejną książkę popularnonaukową z fascynującego mnie tematu zawsze mam pewne obawy – czy naprawdę powinnam ją kupować? Co jeszcze nowego można powiedzieć na tak wydawałoby się oklepany temat? Nie inaczej było, gdy sięgałam po Bizancjum. Okazało się jednak, ( na szczęście !) że wciąż można mnie w tym temacie czymś zaskoczyć. Czytaj dalej »
(0 / 5)
Jeśli gdzieś są smoki to na pewno sięgnę po tę książkę. Nawet gdy jest to YA, której staram się od pewnego czasu unikać, znudzona kolejnymi wcieleniami Harrego Pottera, Mary Sue, młodocianymi wampirami itd. itp. Tym razem zapowiadało się na miks wszystkiego : smoków, demonów, czarnej magii, nieumarłych, młodzieży z rycerskiej szkoły. Nikt jednak nie uprzedził, że do kompletu przyjdzie mi się zmagać z fatalnym wręcz językiem dzieła, polskawym zgoła, od którego włosy stawały dęba i nóż się w kieszeni otwierał. Tak, o dziury w kieszeni też mam pretensje.. Czytaj dalej »
(4 / 5)
Kiedy przeczytałam tytuł najnowszej powieści Andrzeja Philipiuka, aż zatarłam ręce. No, czyżbyśmy wreszcie dostali kawałek dobrego humorystycznego fantasy napisanego z polotem i przytupem? Czyżby wreszcie było przy czym pośmiać się głośno a wrednie ciesząc inteligentną rozrywką? Czytaj dalej »
Finlandia – w powszechnym pojęciu, kraina mlekiem i miodem płynąca, zamieszkała przez przyjaznych, choć nieco chłodnych i szorstkich ludzi. Finlandia, kraina całkowicie ( przynajmniej przeze mnie) nieznana. Co skrywają w sobie Finowie? Czy rzeczywiście są tak prostoduszni jak Muminki? Po książkę Małgorzaty Sidz sięgnęłam z ogromną ciekawością, mając nadzieję, że odsłoni przede mną trochę prawdy skrywającej się pod powszechnymi opiniami o tym kraju – przekonaniami, które są równie prawdziwe jak przekonania o egzotycznych „rajach” w rodzaju Dominikany czy Tajlandii. Czytaj dalej »
Po tę książkę sięgnęłam z bardzo osobistych pobudek. Moja własna osobista matka będąc ze mną w ciąży była wychowawczynią Kota, a później uczyła go matematyki. No i niemal pół życia mieszkałam w okolicy gdzie grasował osławiony wampir z Krakowa. Babcia, prowadząc mnie na niedzielną mszę do Sercanek czasami wspominała ze zgrozą w głosie, jak to modlącą się w przedsionku starszą kobietę Kot potraktował nożem w plecy. Mama też nie raz i nie dwa wspominała tego człowieka, bo ciągle nie mogło się jej pomieścić w głowie, jak taki układny, choć momentami dziwny chłopak mógł okazać się seryjnym mordercą. Czytaj dalej »
Sługa korony, to prequel popularnej trylogii magów prochowych (Obietnica krwi, Krwawa kampania , Jesienna republika). Jeśli czytaliście wcześniejsze recenzje, to wiecie już, że seria nie wzbudziła ani we mnie ani w Lashanie przesadnego entuzjazmu. Ot zgrabnie napisana seria wzorowana na Brandonie Sandersonie i tyle. Toteż po Sługę korony też nie sięgałam zbyt chętnie, tym bardziej, że to preguel, więc już z założenia samo zło. Tym większe moje zaskoczenie i zadowolenie po skończonej lekturze. Bo, Sługa Korony, to w mojej opinii najlepsza część całej serii. Czytaj dalej »
Napaliłam się na tę książkę jak stonka na wykopki. Książka roku 2009 na Litwie, w 2015 nominowana do tytułu książki roku portalu Lubimy czytać, połączenie dwóch kultur, ukazanie bliskich związków Polski i Litwy. Nic tylko siadać i czytać. Tak. Siadać, czytać i… . Po skończonej lekturze dalej nie wiem, do której kategorii powinnam przypisać tę powieść. Do historycznej? Do obyczajowej? A może do fantasy? Czytaj dalej »