Daimon Frey, Abbadon, Anioł Zagłady jest na… urlopie. Od dawna nie otrzymał rozkazu od Pana, nie ma też ochoty pokazywać się ani w Głębi ani w Niebie. Spędza więc czas w Zewnętrznych Strefach biorąc udział w nielegalnych walkach. Podczas jednej z nich otrzymuje kolejny rozkaz od Boga, rozkaz tak niezwykły i przerażający, że natychmiast wraca do Siódmego Nieba spotkać się i naradzić z Gabrielem i resztą archaniołów. Ale to dopiero początek kłopotów… Czytaj dalej »
Czy zastanawialiście się skąd bierze się magia opisywana w książkach fantasy? Według jednych autorów magia po prostu JEST. ( I najczęściej jej jedynym zadaniem jest popychanie akcji tam, gdzie autor nie ma żadnego pomysłu na ciąg dalszy). Według innych magia ma swoje źródło. Źródłem może być bóstwo, może być wiara, może być cały świat ożywiony. Ze źródła trzeba umieć korzystać lub mieć stosowny talent ku temu, lub rzecz jasna i jedno i drugie. No dobrze, a skąd się bierze talent? Jedni go mają sami z siebie, inni go nie mają ale nadrabiają pracowitością, a jeszcze innym nie pomoże nawet pracowitość. Czytaj dalej »
Książki G.G. Kay’a generalnie lubię, choć nie wszystkie budzą we mnie jednaki entuzjazm. Przeszkadza mi w nich pewien rodzaj wtórności polegający na opowiadaniu znanych historii w alternatywnej, dość mocno pokręconej rzeczywistości. Za pierwszym razem jest to ciekawe. Za drugim – bywa zabawne. Za trzecim – nuży. Za czwartym – wkurza. A ponieważ miałam na półce właśnie cztery książki G.G.Kay’a, to stwierdzałam, że kupię piątą. Zgodnie z opisem Fionavarski Gobelin miał być pierwszym i największym dziełem autora, wiec kto wie, może do pięciu razy sztuka? Czytaj dalej »
Vuko Drakkainen nigdy nie był do końca normalny, w końcu jak normalnym można być posiadając korzenie fińskie, polskie i chorwackie. Na dodatek zgłosił się na ochotnika do misji, która pochłonęła już kilku zwiadowców i najprawdopodobniej jest misją samobójczą. Vuko zostaje wysłany na Midgaard – planetę zamieszkałą przez podobną do ludzi rasę, na której musi odnaleźć ziemską ekipę badawczą – czterech naukowców, którzy od dłuższego czasu nie dają znaku życia. Jako towarzyszy ma cyfral – wszczepiony w czaszkę zaawansowany komputer bojowy i shinobi ken miecz zwiadowców, przypominający do złudzenia japońską katanę. Na dodatek w Midgaardzie zaczyna się wojna bogów – z magicznej mgły rodzą się potwory, ludzie boją się obcych a magia płata niemiłe niespodzianki przy każdej okazji. Czytaj dalej »
Pierwszy tom trylogii Cienia nie porywa i nie rzuca na kolana. Gdybym miała podsumować go jednym zdaniem, to brzmiałoby ono: „Książka napisana do bólu poprawnie, do bólu liniowo i do bólu drętwym językiem”. Są czasami książki w których można się do wielu rzeczy przyczepić, ale które jednak mają w sobie to „coś”. „Coś”, dzięki któremu jesteśmy w stanie wiele autorowi wybaczyć. W „Synu Cienia” nie ma nawet tego. Sztywno, drętwo, przewidywalnie. Autor prowadzi nas, czy może raczej wlecze od punktu „a” do punktu „b” w spokojny miarowy sposób – tak jak sobie w konspekcie zapisał. Fabuła rozwija się… nazwijmy to rytmicznie. Brak w niej momentów szczególnie znaczących, a nawet jeśli teoretycznie są to opisane w taki sposób, że się tego nie zauważa. Brak nagłych zwrotów czy zrywów akcji. Wszystko jest przewidywalne, jak w podręczniku do pisania książek: „jeśli brak ci pomysłu na ciąg dalszy – wprowadź nową postać. Najlepiej negatywną i z mroczną tajemnicą”. Czytaj dalej »
Przyznaję, że mam z tą książką poważny problem. W pierwszej chwili – śmieszy, w drugiej przeraża, w trzeciej zniesmacza, w czwartej… nie wiadomo co o niej myśleć. Ponieważ mam zamiar ją nieco streścić, więc ewentualni amatorzy samodzielnego czytania proszeni są zakończenie lektury w tym miejscu. A o czym jest ta książka? To wedle mnie piekielnie przerysowana satyra na naszą europejską, a nawet ogólnieludzką mizerię i rzeczywistość. Czytaj dalej »
W Londynie znikają dzieci. Detektyw Pete Caldecott ze Scotland Yardu dostaje sprawę, jednak śledztwo urywa się zanim jeszcze dobrze się zaczęło. Jednak informator dostarcza w końcu wskazówkę, która pomaga odnaleźć jedno z dzieci. Informatorem okazuje się być Jack Winter, który zginął na oczach Pete dwanaście lat temu, a teraz przypomina chodzącego trupa. Jednak dzieci giną nadal, a żeby zmusić Jacka do pomocy pani inspektor musi najpierw wydobyć go z nałogu. Czytaj dalej »