Dom trzeba zbudować na solidnych fundamentach. Springer zaczyna budować reportaż o budownictwie mieszkaniowym od przedwojennej Warszawy. A właściwie o tym aspekcie stolicy, o którym się nie mówi – slumsach, osiedlach dla bezdomnych, kryzysie mieszkaniowym. Pierwszej spółdzielni, na którą nigdy nie było pieniędzy, masowych eksmisjach, warunkach mieszkaniowych. Czytaj dalej »
„Zero zero zero to wielogatunkowa książka odsłaniająca tajemnice handlu kokainą, ukazująca imponujący wymiar społeczno-ekonomiczny rozprowadzania narkotyku, który opanował cały świat.” Brzmi świetnie, prawda? Znaczy – jak wszystkie opisy na tylnej okładce. A w sumie? Hmm…
W sumie, cóż jak to zazwyczaj bywa jest to stek bzdur. Czytaj dalej »
Odkąd Swietłana Aleksiejewicz została laureatką Nagrody Nobla, czytanie jej książek stało się modne, “cool” i w dobrym tonie stało się nadmienianie z poważną miną -“czytał właśnie Aleksiejewicz” oraz dorzucenie kilku komunałów na temat jej pisarstwa. Jak to leciało? Poruszające. Bolesne. Gorzkie… I tak dalej i w tym stylu. Nie gustuję w modach, nawet czytelniczych, ale jak już nadarzyła się okazja zapoznać z kolejną książką autorki – to czemu nie skorzystać? I tak wzięłam się za lekturę Cynkowych chłopców. Czytaj dalej »
Okładka zapowiada, że w środku znajdziemy „Najlepsze opowiadania podróżnicze Lonely Planet” a nazwiska autorów wiązały się nie tylko z opowiadaniami ze Świnek, ale też sporą ilością książek, nie tylko podróżniczych. Czytaj dalej »
Kolejny zbiór reportaży tym razem połączonych wspólnym mianownikiem tekstów o niewygodnych tematach, o których zazwyczaj się nie mówi. Większość tekstów ukazała się przedtem w Tygodniku Powszechnym i Gazecie Wyborczej co dosyć mocno wpłynęło na objętość.
Książka podzielona jest na pięć części ze względu na tematykę. Mamy więc księży, zanieczyszczenia powietrza, stosunki z Niemcami, więzienia i resocjalizację, i najobszerniejszy fragment – Auschwitz, Oświęcim i próby rozliczenia się z wojną i obozami. Czytaj dalej »
Pitcairn. Niewielka wyspa na Ocenie Spokojnym, jedna z kolonii Wielkiej Brytanii. Zasiedlona w 1790 roku przez buntowników ze statku Bounty i porwanych przez nich Tahitańczyków. Obecnie na wyspie żyje 60 osób. Społeczność jest marzeniem hipisów (samowystarczalna komuna na tropikalnej wyspie), koszmarem dziennikarzy (chcieliby się tam dostać, ale nie mogą) i sporym problemem rządu brytyjskiego. Czytaj dalej »
Światu nie mamy czego zazdrościć przeczytałam prawie pół roku temu. Czasem stworzenie recenzji po takim czasie jest w zasadzie niewykonalne – książki “do pociągu”, które zapomina się w momencie przerzucenia ostatniej kartki trzeba by było zacząć czytać od początku. Jednak nie w tym wypadku; pamiętam wyraźnie bohaterów, ich historie, poszczególne sceny, a nawet cytaty. I to w zasadzie starczyłoby za rekomendację… Czytaj dalej »