Na świecie pojawiła się magia, która zburzyła porządek społeczny, bo obdarowanym może zostać każdy niezależnie od wieku i statusu. Ameryka poradziła sobie z tym problemem dość prosto: albo jesteś z nami i wstępujesz do armii, albo Cię zastrzelimy. Czytaj dalej »
Więcej. Szybciej. Mocniej. Mroczniej.
Tak w sumie można by podsumować drugi tom Komornika. Z rozpędu prawie że bym dodała: lepiej. Ale tu trochę rękę mi drgnęła, na chwilę obecną niech będzie: równie dobrze. Czytaj dalej »
Jak to u mnie często bywa, książka sama mi się w ręce wpakowała. Nie narzekałam, bo od czasu do czasu trzeba wyrwać się z literatury wymagającej i nieco odświeżyć czymś lekkim, łatwym i nie wymagającym nadmiernego skupienia. A po pierwszym tomie przygód Garsteczki i Chemika wiedziałam, że ten właśnie styl pisania uprawia nasz autor.
Tym razem jednak Andriej Lewicki przeszedł samego siebie i pojechaaaał, z przytupem i chrzęstem. I niestety ze szkodą dla fabuły. Czytaj dalej »
I znowu Paweł Majka zabiera nas do postapokaliptycznego Krakowa. Tym razem jednak zagłada nie miała kształtu atomowego grzyba. Przyszła cicho, zaczaiła się jak to wirus we krwi i wybuchła z upiorną siłą ogarniając wszystkich dorosłych. A potem równie niespodziewanie wygasła, pozostawiając ocalałych wśród zwałów trupów: rozszarpanych, zagryzionych, zmasakrowanych. Czytaj dalej »
Mam szczęście do drugich tomów. Dzieci Potopu to drugi tom opowieści o czasach zagłady zatytułowanej Okup drapieżców. Jednak po lekturze stwierdzam, że nieznajomość tomu pierwszego w niczym nie przeszkadza, a być może nawet by mi w lekturze przeszkadzała. Mam natomiast nieco problemów do jakich kategorii zakwalifikować Dzieci. Czytaj dalej »
Znaleziony przypadkiem drugi tom Enklawy, straszący tym samym tekstem reklamowym, co pierwszy tom, zdecydowanie nie zachęcał. I tym razem okazało się, że reklama z rzeczywistością nie ma nic wspólnego, a jeśli część pierwsza serii była gniotem straszliwym, to druga może być co najwyżej niewiele lepsza. Czytaj dalej »
Mimo, że antologii nadal nie lubię to tym razem ucieszyłam się zanim jeszcze zaczęłam czytać. Po pierwsze dlatego, że wśród miksu nazwisk mniej znanych i nieznanych nie znaleźli się tym razem Ćwiek, Sapkowski, Wegner ani Dukaj. Nie to, że ich twórczości nie lubię, ale można by tą koszmarną statuetką dla odmiany uszczęśliwić kogoś innego. A po drugie dlatego, że nominowane opowiadania pochodzą w większości z magazynu Smokopolitan i konkursowej antologii Falkonowej. Znaczy ktoś czyta i docenia nie tylko Nową Fantastykę. Czytaj dalej »