Drugi tom Północnej drogi jest jeszcze bardziej wciągający i porywający niż pierwszy. Teoretycznie poznajemy w nim… ten sam fragment historii co w tomie pierwszym. Ale zmianie ulega  coś bardzo ważnego. Zmienia się całkowicie optyka. Bowiem tym razem poznajemy historię z punktu widzenia Haldred. W pierwszym tomie sagi pani na Ynge niewiele razy występuje osobiście. Owszem pojawia się tu i tam, ale bardziej jest obecna jako cień – postać o której się mówi, którą się wspomina, ale która stanowi wyraźny dysonans w otoczeniu. O ile Sagę Sigrun można bez kozery nazwać hymnem o miłości, o tyle Ja jestem Haldred można spokojnie nazwać hymnem o władzy. Jeśli Sigrun nazywano złocistą i przyrównywano do Słońca, to Haldred jest jej całkowitym przeciwieństwem. Prosi się typowe porównanie do księżyca, ale ta postać jak dla mnie jest znacznie bardziej od księżyca mroczna. Pozbawiona tego wszystkiego co od początku miała Sigrun – Haldred do wszystkiego musiała dojść sama. I doszła. Cherezińskiej udała się rzecz trudna. Uwolniła się od własnej poetyki pisania. Po bardzo dobrym tomie pierwszym napisała znakomity tom drugi, znacznie bardziej mroczny, naładowany emocjami, doprawiony do smaku tajemnicą i mistyką. Co ważniejsze udało się jej utrzymać równowagę pomiędzy elementami tej mieszanki. O ile Sigrun jest poganką z krwi i kości  śmiertelnie obawiającą się nowego ładu o tyle Haldred nie waha się jednocześnie korzystać z porad wiekowej Urd i wspierać budowę chrześcijańskiego kościoła na swojej ziemi. Można rzecz jasna powiedzieć, że robi to z miłości do swojego kochanka, Einara, ale moim zdaniem Haldred ma tylko jedną miłości – swojego najmłodszego syna i jedną kochankę – a jest nią władza. Haldred jako postać podoba mi się znacznie bardziej niż jednowymiarowa, baśniowo dobra i naiwna Sigrun. Łatwiej mi uwierzyć mrocznej, ciągle walczącej z przeciwnościami Haldred niż złocistej szczęściarze Sigrun. Cóż poza tym? Haldred, Pani na Ynge. Wisisz mi nockę, bo zarwałam ją czytając o tobie.

polecam