Ostatnia książka z bardzo nierównego cyklu Wojny kuzynów ( lub Wojna Dwóch Róż) opowiada nam o kolejnej postaci tego wieloletniego dramatu na którą niewiele osób zwracało uwagę. Osobą tą jest Małgorzata Pole -bratanica dwóch królów – Edwarda IV i Ryszarda III Yorków, w prostej linii wywodziła się z wielkiej dynastii Plantagenetów.I Właśnie jej pochodzenie stało się dla Małgorzaty Pole z domu Plantagenetów, Białej Róży Anglii największym przekleństwem. Miała wszak w żyłach królewską, nierozwodnioną krew, czyli coś czego Tudorom, przy wszystkich  ich pretensjach i powinowactwie do Lancasterów brakowało. Akcja książki toczy się na przestrzeni ponad czterdziestu lat. Razem z bohaterką obserwujemy schyłek rządów Henryka VII Tudora, krótką historię miłości jego syna Artura i Katarzyny Aragońskiej, dojście Henryka VIII do władzy, jego starania o następcę, wreszcie przeistaczanie się z dobrego człowieka i władcy w okrutnego i brutalnego tyrana. Mamy okazję przyjrzeć się jeszcze raz przerażającej walce buldogów pod dywanem – szalony kontredans ambicji, zawiści, walki o władzę, bogactwo znaczenie. Obserwujemy rozpaczliwą walkę o przetrwanie. Walkę kosztem dumy, honoru, uczciwości. I zastanawiamy się jak potoczyłaby się historia Anglii, gdyby Małgorzata Pole podjęła inne decyzje, gdyby zamiast strategii na przetrwanie ( która w efekcie przyniosła jej klęskę i niemal zagładę niemal całego rodu) zdecydowała się jednak na podniesienie sztandaru buntu.

Bohaterowie kreowani przez autorkę jak zawsze są… atrakcyjni. Pełni wahań, namiętności, rozterek, ludzkich słabości. W pewnym sensie Philippa Gregory ma ułatwione zadanie, bo wie co się wydarzyło i musi tylko dorobić do tego fabułę. “Tylko” albo “Aż”.

Nie da się ukryć, że lubię jej książki. I dzięki nim, orientuję się całkiem nieźle w historii Anglii. Ośmielę się powiedzieć, że spopularyzowała historię swego kraju równie dobrze Maurice Druon historię Francji.

Polecam