Historia kuchni to dziedzina, która kojarzy się trochę z wybieraniem grochu z popiołu; nieszczęsny historyk wygrzebuje rachunki, księgi domowe, prywatne pamiętniki i archiwa prasy, żeby wycisnąć z tego dawne menu.
Państwo Łozińscy cierpliwość muszą mieć niezłą, bo przelecieli przez epoki od Mieszka do Gierka. Na dodatek z całkiem niezłym efektem.

Dowiadujemy się co się jadło, na czym, kiedy i jak gotowano i czym przyprawiano. I oczywiście, w czyim towarzystwie się spożywało efekty przygotowań. Autorzy piszą konkretnie, na temat, ograniczają tło historyczne do niezbędnego minimum i często uzupełniają tłem kulturowym. Na dodatek czyta się to jak skrzyżowanie historii odkryć, książki kucharskiej, zbioru anegdot i beletrystyki. Sprawia to może wrażenie mieszanki wybuchowej, ale wiedza historyczna podana bez zadęcia, okraszona ciekawostkami i doprawiona sporą ilością cytatów (często takich, że współczesnemu człowiekowi opadają ręce) jest naprawdę smakowitym daniem.
Pięknie wydana książka – kredowy papier, dużo ilustracji (głównie rycin i zdjęć kuchennych utensyliów), sztywna okładka. Byłoby super, gdyby nie ta okładka… która w dotyku sprawia wrażenie zamszu i… brudzi się upiornie, czyste ręce zostawiają wyraźne ślady, o kurzu nie wspominając. Nic dziwnego, że egzemplarze księgarniane są zafoliowane.
Zdecydowanie obowiązkowa lektura dla tych, którzy uważają, że schabowy z kapustą jest tradycyjnym daniem i dla tych, którzy nie wierzą, że można było żyć bez ziemniaków.