Trudno jest recenzować kolejne tomy, bo i od poprzedniego tomu zacząć trudno (bo a nuż ktoś jeszcze nie czytał) i poznęcać się nad fabułą trudno (bo spoilery zdarzają się częściej niż wypadki przy pracy) i powtarzać tego, co napisało się o poprzednich tomach nie wypada. Czytaj dalej »
Kiedy zaczęłam czytać Oczekiwaną, pierwszą moją reakcją było – „oho, znowu ktoś wziął się za modny temat”. Nie da się ukryć, że motyw „królewskiej Krwi” wciąż jest swoistym pisarskim samograjem, gwarantującym sukces literacki. No, może niekoniecznie literacki – ale sukces wydawniczy niemal na pewno. Tajemnica, magia, siły nadprzyrodzone, mistyka, zakwestionowanie tego co już znamy czyli przepis na książkę a’la Dan Brown tylko w wersji light i z nieco innej strony. Im bardziej jednak wgłębiałam się w fabułę, tym bardziej okazywało się, że podobieństwa do Dana Browna są w gruncie rzeczy mocno powierzchowne. Czytaj dalej »
Kiedy polski autor o brzmiącym z amerykańska nazwisku bierze się za motywy komiksowe może być bardzo śmiesznie albo bardzo żałośnie. Jeśli w dodatku rzeczony autor jest znanym scenarzystą…. czytelnik jest tym bardziej zaciekawiony i tym chętniej sięga po książkę. I tak naprawdę nie wie czego powinien się spodziewać. Czytaj dalej »
Liczyłam, że w trzecim tomie będzie: mniej dialogów, więcej akcji, więcej wyjaśnień, a postacie zaczną coś robić zamiast tylko płynąć z prądem. W końcu to już cała (druga) trylogia, wypadałoby, żeby w końcu się coś zaczęło dziać. Po dwóch tomach raczej nie było szans na jakiś dramatyczny zwrot w stylu i treści, ale miałam nadzieje, że chociaż część z moich życzeń się spełni.
W pierwszym tomie było źle – akcji nie było wcale, bohaterowie głównie gadali, a świat był trochę na bakier z logiką, jednak pod koniec pojawiło się światełko w tunelu, które mogło zwiastować ciekawe zderzenie kultur, trochę wyjaśnień i jakąś akcje. Niestety w drugim tomie szybko okazało się, że to światełko to jednak był pociąg…
Wiem, że to dziwne, ale lubię Achaję. Dziwne tym bardziej, że nie znoszę dziur logicznych w świecie przedstawionym i niewiele rzeczy irytuje mnie tak, jak byle jaki język. Lepiej nawet – zgadzam się z większością argumentów użytych przez analizatornie, które znęcały się nad historią księżniczki. Mimo wszystko jestem w stanie wybaczyć tej książce dziury logiczne, seksizm i „żołnierskie” dialogi; Achaja jest jak dobry film klasy B; pożyczając słowa Gombrowicza:” Dręcząca lektura. Mówimy: to dosyć kiepskie, i czytamy dalej. Powiadamy: ależ to taniocha — i nie możemy się oderwać. Wykrzykujemy: nieznośna opera! i czytamy w dalszym ciągu, urzeczeni.”
Kardynał Richelieu stara się doprowadzić do sojuszu z Hiszpanią. Kiedy podczas rozmów zostaje poproszony o przysługę przywraca do służby elitarny oddział swojej Gwardii – Szpady Kardynała. Niewielka drużyna, ma przeprowadzić śledztwo w sprawie zaginionego hiszpańskiego szlachcica i udowodnić tym samym zaangażowanie Francji w sojusz. Czytaj dalej »