Kilka lat przed wybuchem Rewolucji Francuskiej buldogi, jak zwykle, gryzą się pod dywanem. I to nie tylko tym oficjalnym i bardzo widocznym, ale też pod tym należącym do tajnych stowarzyszeń. Tym razem w centrum wydarzeń znajdują się żona i córka wielkiego mistrza templariuszy. Czytaj dalej »
Historia (nie tylko ta związana z religią) pełna jest momentów niejednoznacznych, ciekawych i nie do końca wyjaśnionych. A skoro autor jest historykiem, w dodatku mediewistą to chyba można liczyć na rzetelność. I na umiejętność wysławiania się, skoro jest też dominikaninem. Prawda? Czytaj dalej »
Templariusze i zdobyty przez nich rzekomy skarb Salomona od dawien dawna działał na wyobraźnię. Opowiadali sobie o nim ludzie we Francji Filipa Pięknego, podgrzewał emocje w niezliczonych opowieściach, książkach i filmach. Zmieniało się jedynie to, co miało być dołączone do klejnotów i złota – raz to była Arka Przymierza, raz Tablice z Dekalogiem. Tym razem autor dołożył do skarbca tajemniczy miecz wykuty z meteorytu. Czytaj dalej »
Wreszcie skończyłam Sekretną Księgę Dantego. Powiem od razu – uff jak dobrze. Ta powieść to niemal podręcznikowy przykład, jak łatwo można „zarżnąć” ciekawy pomysł . To również doskonały przykład na to, że głęboka wiedza autora o temacie książki potrafi tejże książce zaszkodzić. A zapowiadało się naprawdę dobrze. Powieść rozpoczyna scena ostatniej bitwy templariuszy w oblężonej przez muzułmanów Akce. Wraz z jednym z bohaterów jesteśmy świadkami odesłania templariusza z pola walki. Ów brat ma coś komuś przekazać, coś zabezpieczyć, jednym słowem ma wykonać tajną misję. Templariusze wiadomo, temat chwytliwy, mitów dookoła nich namnożyło się więcej niż przysłowiowych wszy na kożuchu, więc choć do Dantego nijak mi jakoś nie pasowali, wzięłam się za czytanie z chęcią. Może autor wymyślił jakąś nową teorię z zakonem w tle? Oj wymyślił. Aż mnie głowa rozbolała.
W tej recenzji mam zamiar spojlerować na całego, więc uprzedzam, kto chce się sam zmierzyć z tematem, niech dalej nie czyta. Czytaj dalej »
Na początek cytat z okładki: „ Pierwszorzędny styl Nassise’a w połączeniu z nabierającą tempa akcją sprawia, że lektura dosłownie zapiera dech w piersiach. Clive Barker” No cóż, zobaczmy zatem cóż to za dzieło, przy czytaniu którego mamy się nieledwie z wrażenia udusić…. Historia opiera się na kilku ogranych schematach, wykorzystywanych w ostatnich czasach do bólu i zanudzenia. Zło dążące do przejęcia władzy nad światem? Jest. Nekromanta na usługach zła? Obecny! Bohater pozytywny, obowiązkowo dźwigający na barkach brzemię osobistej tragedii? Melduje się na rozkaz! Tajemnicza organizacja? Też obecna. Czytaj dalej »
Po przeczytaniu Lwa zaczęłam się zastanawiać do jakiej kategorii powinnam przypisać tę książkę. I napotkałam spory problem. Nie mogę nazwać tej książki historyczną bo z historii ostała się w niej kraina i ogólne, bardzo zresztą cieniutkie tło. Nie chcę nazwać sensacyjną. Niby mamy intrygę quasi polityczną, ba jest wątek walki tajnych organizacji raz pojedynek szpiegów, ale jakoś mi ta sensacja jako określenie kategorii nie do końca pasuje i już. Przygodowa? Jeśli walkę o władzę uznamy za przygodę to owszem, możemy uznać, że Lew Kairu jest książką przygodowa. Ja dalej przekonana nie jestem. Czytaj dalej »
Alexia straciła prawie wszystko – męża, który ją wyrzucił; rodzinę, która też ją wyrzuciła (tylko trochę później niż mąż), stanowisko w Gabinecie Cieni, dobre imię i środki do życia. Całe szczęście zostali jej jeszcze przyjaciele – lord Lyall, madame Lefoux, Tunsell i Ivy, która co prawda jest roztrzepana, ale ma złote serce.
Niestety jedyna osoba, która mogłaby jej pomóc, czyli lord Alkedama, wiekowy wampir i skandalista, znika gdzieś bez śladu. Alexia musi poszukać odpowiedzi na swoje pytania gdzie indziej, więc po raz kolejny w towarzystwie madame Lafoux wsiada na pokład sterowca i udaje się do Włoch, do Templariuszy. Licząc na to, że wyjaśnią pojawianie się sprawcy całego tego zamieszania, czyli dzicofeleru – dziecka, którego teoretycznie nie ma prawa być. I że przy okazji nagłej podróżny zgubią goniące ją wampiry i nasłane przez krwiopijców mechaniczne, mordercze… biedronki.
Wampiry i wilkołaki w oparach humoru i absurdu zamiast w słodyczy i brokacie. Złośliwa, wredna bohaterka, która nie zamierza przejść na dietę. Mordercza parasolka. Szokująca madame i Floote – wcielenie angielskiego spokoju. Upijające się wilkołaki. Sterowce. Steampunk. Rewolwery na srebrne kule. Lochy. I peseto. Dużo pesto. Czytaj dalej »