Po dużym rozczarowaniu trzema książkami nominowanymi do nagrody im. Zajdla naprawdę chciałam polubić Słowodzicielkę. Po pierwsze – liczyłam na to, że jednak poza książkami Marty Kisiel i Radka Raka nominowana została książka, która naprawdę na to zasługuje, a nie tylko ma dobry marketing na poczytnym portalu. A po drugie – Na nocnej zmianie było cudne. Lekkie, z pomysłem, zabawne i generalnie do tej pory żałuję, że autorka nie dostała za nie statuetki. Czytaj dalej »
Po tę książkę sięgnęłam z bardzo osobistych pobudek. Moja własna osobista matka będąc ze mną w ciąży była wychowawczynią Kota, a później uczyła go matematyki. No i niemal pół życia mieszkałam w okolicy gdzie grasował osławiony wampir z Krakowa. Babcia, prowadząc mnie na niedzielną mszę do Sercanek czasami wspominała ze zgrozą w głosie, jak to modlącą się w przedsionku starszą kobietę Kot potraktował nożem w plecy. Mama też nie raz i nie dwa wspominała tego człowieka, bo ciągle nie mogło się jej pomieścić w głowie, jak taki układny, choć momentami dziwny chłopak mógł okazać się seryjnym mordercą. Czytaj dalej »
Sługa korony, to prequel popularnej trylogii magów prochowych (Obietnica krwi, Krwawa kampania , Jesienna republika). Jeśli czytaliście wcześniejsze recenzje, to wiecie już, że seria nie wzbudziła ani we mnie ani w Lashanie przesadnego entuzjazmu. Ot zgrabnie napisana seria wzorowana na Brandonie Sandersonie i tyle. Toteż po Sługę korony też nie sięgałam zbyt chętnie, tym bardziej, że to preguel, więc już z założenia samo zło. Tym większe moje zaskoczenie i zadowolenie po skończonej lekturze. Bo, Sługa Korony, to w mojej opinii najlepsza część całej serii. Czytaj dalej »
Chronologicznie jest to pierwsza książka, którą napisał ten Autor. Był rok 2001, a Horst był policjantem, szefem kryminalnych w dużym okręgu w Norwegii – i miał nie rozwiązaną sprawę głośnego w tym kraju morderstwa z 1995 roku, gdzie nie wykryto sprawcy. Więcej, to właśnie Jorn Lier, jako świeży stażem policjant uczestniczył w zabezpieczeniu miejsca zbrodni, utrwalaniu śladów i następnie w śledztwie. Szukał nowych informacji na temat tej ważnej dla niego sprawy – no i wymyślił: napisze książkę niejako „na wabia”, przedstawi w niej trochę prawdy, trochę domysłów, trochę celowych przeinaczeń, jakąś tam historię z cyklu „to mogło być tak” – i może ktoś sobie coś przypomni, ktoś się przestraszy i zrobi błąd, ktoś kogoś zechce pogrążyć… Książka wyszła w Norwegii w lutym 2004 roku i w dużej mierze spełniła swoje zadanie – policja otrzymała dużo informacji, sporo się dowiedziała, co prawda nie przełożyło się to na dowody procesowe, ale jakaś wiedza jednak się pojawiła. Czytaj dalej »
Recenzję Openmindera można by zawrzeć w jednym zdaniu: Neon Genensis Evangelion w Krakowie. Byłby to jednak trochę za duży komplement. Czytaj dalej »
Napaliłam się na tę książkę jak stonka na wykopki. Książka roku 2009 na Litwie, w 2015 nominowana do tytułu książki roku portalu Lubimy czytać, połączenie dwóch kultur, ukazanie bliskich związków Polski i Litwy. Nic tylko siadać i czytać. Tak. Siadać, czytać i… . Po skończonej lekturze dalej nie wiem, do której kategorii powinnam przypisać tę powieść. Do historycznej? Do obyczajowej? A może do fantasy? Czytaj dalej »
Nie sięgnęłabym po książkę mocno osadzoną w polityce, gdyby nie nazwisko autora. LeDuff mimo specyficznego stylu przekonał mnie swoim Detroit. Postanowiłam spróbować i dostałam książkę mocno wyborczą. I mimo, że dotyczyła poprzednich wyborów w US, to jest to całkiem sensowna lektura, kiedy nowe wybory są tuż za rogiem. Czytaj dalej »