Kiedy zobaczyłam na półce z przecenami okładkę straszącą nieudaną próbą użycia Photoshopa ucieszyłam się wyjątkowo – oto kolejna chała z gatunku fantasy, a książka klasy Z jest od czasu do czasu mile widzianą lekturą. Potem zobaczyłam kto to dzieło popełnił i trochę mnie to zdziwiło; Tamora Pierce za Wielką Wodą jest cenioną autorką fantasy dla dzieci i młodzieży i ma na koncie sporą liczbę tytułów. Postanowiłam zaryzykować….
Sandrilene (Sandry) – cudem ocalała podczas epidemii córka możnowładców, Briar – skazany na ciężkie roboty złodziej i dziecko ulicy, Tris – uznana przez rodzinę za wariatkę i Daja – wygnana przez swój naród jako przynosząca pecha trafiają za sprawą czarodzieja Niko do Wietrznego Kręgu – szkoły z internatem, uniwersytetu, kompleksu świątyń, a przede wszystkim szkoły magii.
Dzieciaki poznają siebie nawzajem i uczą się ufać sobie i swoim powoli odkrywanym mocom, a czytelnik dostaje mało oryginalną, ale całkiem przyjemną historię o zaufaniu i przyjaźni skierowaną do dzieci i młodszej młodzieży.
Fabula jest prosta, schematyczna, nie za wiele się dzieje, dzieciaki i czytelnicy razem z nimi przyzwyczajają się do nowego środowiska i nowych możliwości, nie ma tu wielu zagrożeń, ani za wiele akcji, ale nie nudziłam się ani przez chwilę. Co dziwniejsze podczas lektury ma się poczucie… spokoju i łagodności, co zresztą jest wspominane w wielu recenzjach i co mogę bez wahania potwierdzić, książka jest bardzo… uspokajająca (nie mylić z usypiającą).
Prosta historia mogłaby być całkiem niezłą lekturą dla młodszych czytelników, gdyby nie krzywda którą zrobili książce tłumacz do spółki z korektą, dzięki czemu bohaterowie okazjonalnie cierpią na synestezję – słyszą zapachy i widzą dźwięki. Gramatyka momentami też pozostawia sporo wątpliwości. Przez to trudno książkę polecać młodszym czytelnikom, a dla starszych znalazłoby się parę pozycji z większą dawką akcji, co raczej będzie bardziej odpowiadać współczesnej młodzieży.