Niedaleka przyszłość, UE szlag trafił a większość gospodarki przeniosła się do Azji. O wpływy w Malezji walczą Kuwejtczycy i Chińczycy, całe szczęście robią to cywilizowanie – znaczy polityką i przekupstwem. W Kuala Lumpur jest też Walijczyk – Owain, tropiciel przedmiotów i sekretów, który dostaje bardzo ciekawe zlecenie.
Tytuł obiecywał mityczne artefakty a dostajemy political fiction i sensację ze szczyptą voodoo. Wynagradza to trochę orientalny klimat w dosyć nietypowym wydaniu – autor nie tylko pokazuje wielkie azjatyckie miasto, ale też sprzedaje czytelnikowi trochę wiedzy z zakresu historii i wierzeń.
Główny bohater to taki Indiana Jones skrzyżowany z (książkowym) Bondem – tropi artefakty i pakuje się w politykę przy okazji, a znajomości dostarczają mu informacji i pozwalają wykaraskać się z z kłopotów. Miałam co prawda wrażenie, że autor starał się bardzo nie przepakować swojego bohatera i trochę przegiął w drugą stronę, ale da się na to przymknąć oko. Większym problemem jest to, że Owain wykłada czytelnikowi prawdy o świecie, które dla niego są oczywiste i robi to w myślach, co jest dosyć sztucznym chwytem. Na dodatek rozważania polityczno-społeczne i wspominanie własnej przeszłości nachodzą bohatera w niezbyt odpowiednich momentach, co nie za dobrze wpływa na tempo akcji, która zwalnia nagle w najmniej oczekiwanych momentach. Całe szczęście wynagradza to klimat i barwne (chociaż niezbyt rozbudowane) postacie. Mimo, że są akurat takie jakie w sensacji być powinny. Niestety zgrzyta dość mocno płynność akcji i metoda podawania informacji, ale mimo wszystko całość to klimatyczna i całkiem przyjemna lektura – ot można się przez kilka godzin dobrze bawić i jeszcze czegoś dowiedzieć przy okazji. I mimo pewnych mankamentów Excalibura z chęcią zapoznam się z kolejnymi powieściami autora, bo widać, że ma nieszablonowe pomysły i umie się językiem polskim posługiwać bezboleśnie dla siebie i czytelnika.
Przeciętniak, ale autor z potencjałem.