Pierwszy tom, podobnie jak poprzednia odsłona serii, sprawiał wrażenie niepotrzebnie rozwleczonego, przegadanego, napchanego dodanymi w ostatniej chwili wątkami, które nie wnoszą nic do fabuły, a całość zamiast podgrzewać atmosferę w oczekiwaniu na wielki finał raczej ją ostudziła. Czytając trudno się pozbyć skojarzeń z opisem przysłowiowej popołudniowej herbatki u równie przysłowiowych flegmatycznych Anglików. Czytaj dalej »
Po lekturze Cór Wawelu, które raziły mnie niespójnością i męczyły miotaniem się pomiędzy opowiadaniem historycznym, a rozprawką na temat losów kobiet w czasach Jagiellonów, do nowej książki Anny Brzezińskiej podchodziłam jak przysłowiowy pies do jeża. Z jednej strony przyciągała mnie niewątpliwa wiedza historyczna autorki, z drugiej – obawiałam się takiego bujania między stylami jakie zafundowała w poprzedniej swojej książce. Czytaj dalej »
Ta książka właściwie nie jest nowa – pierwsze wydanie brytyjskie to 2005 rok – ale w Polsce ukazała się dopiero teraz, wydało ja Wydawnictwo Czarne. To ważne, bo akurat Czarne nie kojarzy się z nauką, techniką, kosmosem i podobnymi sprawami. Ale po lekturze okazuje się, że to nic dziwnego, bo „Księżycowy pył” to książka nie o technice, która zawiozła ludzi na Księżyc, tylko właśnie o tych ludziach, a właściwie o tym, co i jak działo się z nimi POTEM. Czytaj dalej »
Smoki. Mityczne, potężne stworzenia. Mądre, złośliwe, okrutne, pazerne, zazdrosne… czy istnieje jakiś epitet, jakaś cecha, jakaś przywara którą ich nie obdarzono? Występują niemal we wszystkich mitologiach i kochają się w nich fani fantasy. A tu, ze smokami ostatnio jakoś posucha, przynajmniej u mnie. Trochę więc rozpaczliwie sięgnęłam po pierwszy tom pamiętników Lady Trent, znanej smokoznawczyni. Czytaj dalej »
To już druga, po Pocztówkach z Grecji książka Victorii Hislop z którą miałam przyjemność się zapoznać. I ponownie, było to spotkanie bardzo udane. Może sprawia to jej styl pisania, bardzo obrazowy, a jednocześnie pozostawiający wiele miejsca dla wyobraźni czytelnika, może to, że opowiada o Grecji – krainie jednocześnie tak znanej dla każdego wykształconego człowieka i jednocześnie tak wciąż tajemniczej. A może zmysł obserwacyjny autorki i jej wrażliwość na emocje i przeżycia drugiego człowieka. Czytaj dalej »
Kiedy zaczyna się piata pora roku, to co znane zmienia się w nieznane. Łagodni trawożercy stają się mięsożerni, przyjaźni dotąd ludzie zmieniają w największe zagrożenie, miasteczka zamieniają się w twierdze, a rodziny rozpadają. Kiedy ziemia się trzęsie, z nieba sypie popiół, a woda w rzekach może zmienić się w kwas, przetrwają tylko nieliczni. Dziwnie się czyta “Piątą porę roku”, gdy w telewizji co i rusz słyszymy o pożarach w Australii. Zupełnie tak, jakby literatura była zapowiedzią kataklizmu który powoli zaczyna się dobierać do ludzkości na ziemi. Nie mogłam się opędzić od tego wrażenia przez cały czas lektury pierwszego tomu Pękniętej ziemi. Czytaj dalej »
Po raz kolejny dałam szansę Panu Mrozowi. I poraz kolejny przekonałam się, że szkoda było czasu. Naprawdę czytałam już lepsze teksty pisane na zamówienie i pod tezę. Przy okazji, kolejny raz zastanowiłam się, kto na litość boską robi temu człowiekowi taką klakę na różnych portalach. Bo przeglądając różne recenzje nieodparcie miałam wrażenie, że chyba czytałam zupełnie inną książkę, niż wszyscy piejący z zachwytu nad tym “dziełem”. Czytaj dalej »