Światu nie mamy czego zazdrościć przeczytałam prawie pół roku temu. Czasem stworzenie recenzji po takim czasie jest w zasadzie niewykonalne – książki “do pociągu”, które zapomina się w momencie przerzucenia ostatniej kartki trzeba by było zacząć czytać od początku. Jednak nie w tym wypadku; pamiętam wyraźnie bohaterów, ich historie, poszczególne sceny, a nawet cytaty. I to w zasadzie starczyłoby za rekomendację… Czytaj dalej »
„Czardasz z mangalicą” to coś w rodzaju kontynuacji poprzedniej „węgierskiej” książki tego autora – „Gulaszu z turula”. Tu też mamy zbiór ni to reportaży, ni to opowiadań – tym razem o węgierskich pomnikach i węgierskiej duszy („Gulasz,,,” był o węgierskich knajpach i węgierskiej duszy). Kto zresztą w Polsce byłby bardziej kompetentny w tych sprawach od Autora , który po ojcu jest Węgrem, po matce Polakiem, a z zawodu pisarzem – ta mieszanka pozwala nie tylko precyzyjnie tłumaczyć kody kulturowe, narodowe traumy, fobie, i resentymenty obu nacji, ale też ubierać je w porządną literacką formę. Ta książka powstała w wyniku węgierskich peregrynacji Vargi w latach 2010-2013, są to zatem już Węgry rządzone przez Viktora Orbana i jego Fidesz. Czytaj dalej »
Sięgnąłem po tę książkę z mieszanymi uczuciami – z jednej strony poprzednie dzieło tego autora – Stary ekspres patagoński – rozczarowało mnie, ale to było wydawnictwo z lat siedemdziesiątych, a Safari… to rok 2001. Przez te prawie 30 lat, myślałem sobie, sporo się mogło zmienić u Autora. Zarówno pomysł na tę podróż – lądem z Kairu do Cape Town – jak i pretekst do niej, czyli powrót do miejsc, gdzie Theroux pracował 40 lat wcześniej jako 19-letni wolontariusz Korpusu Pokoju, wydawały się ciekawe i zapowiadały, że tym razem więcej będzie o Afryce i Afrykanach, niż o przeczytanych w podróży książkach. Czytaj dalej »
Jennine Dielemans, szwedzka turystka i dziennikarka przygląda się przemysłowi turystycznemu (głównie all inclusive) w kilku lubianych przez Szwedów lokacjach – Wietnamie, Tajlandii, Gran Canarii i Dominikanie. Do tego mamy krótkie reportażyki o historii turystyki i globalnym ociepleniu.
Ładnych parę lat temu spółdzielnia postanowiła ocieplić (i przy okazji pomalować) blok, w którym mieszkają moi rodzice. No i pomalowali. Na 6 różnych odcieni pastelowej żółci. Wyobraźcie sobie jedenastopiętrową jajecznicę. Szerokości przecznicy na dodatek. Pięknie, prawda?
Jadę przez miasto. Szukam zakrętu. Punkt orientacyjny – cztery wielkie billboardy na jednym rogu, a każdy brzydki jak nieszczęście.
Odwiedzam znajomą. Osiedle ogrodzone, nadkładam drogi, żeby znaleźć bramkę. Wchodzę w końcu, czuję się jak w zoo – płot z drobnych oczek jest sporo wyższy ode mnie. Obok osiedlowego chodnika drugi płot niby chroniący zieleń. A w tym… trzeci otaczający piaskownicę i jedną huśtawkę. Ten ostatni zamykany na klucz na dodatek. Czytaj dalej »
Szary smog, biały śnieg, brudne domy i bure psy – Jakuck zimą jest nie tylko zimnym, ale też bardzo przygnębiającym miejscem. Co nie znaczy, że mało ciekawym. Socjalistyczne absurdy, kosmiczne zimno, pustka przyprawiająca ludzi o agorafobię i specyficzna kultura rdzennych mieszkańców tworzą ciekawą i dość egzotyczną mieszankę.
Po przeczytaniu Starego ekspresu patagońskiego podeszłam do Wielkiego bazaru jak pies do jeża, spodziewając się głównie werterycznych narzekań i szczegółowego omawiania książek zamiast opisu podroży. No, ale w końcu trzeba się było przemóc i ku mojemu zdumieniu nie było wcale aż tak źle.